Weer een gebroken spaak.

Gisteren ben ik geëindigd met de mededeling dat ik een leuk restaurantje zou gaan zoeken. Nou die heb ik gevonden hoor. Wat heeft Wageningen een gezellig centrum! Dit heeft natuurlijk ook een beetje te maken met het feit dat Wageningen een stad is met veel studenten. Niet dat een stad gezelliger wordt door studenten, maar de gemiddelde student gaat liever eten halen dan dat zij het zelf maken. In de regel hebben ze dat (nog) niet geleerd, want hun moeder maakte altijd het eten! Hierdoor stikt het vaak van de restaurantjes in studentensteden.

Veel van die leuke restaurantjes in Wageningen bevinden zich op het Marktplein. In één van die restaurantjes heb ik dan ook gegeten. Hier hadden ze mosselen als dagmenu.

Het was heerlijk! Maar ook de leuke bediening maakte het extra gezellig.

Op de terugweg naar mijn logeeradres merkte ik dat het beroemde Hotel “De Wereld”

op een steenworp afstand lag. Voor degene die geen flauw idee hebben waarom dit hotel zo beroemd is kan ik vertellen dat Hotel de Wereld bekend is geworden als de plaats waar de capitulatie van de Duitse bezetter een feit werd. Het was de Canadese generaal Foulkes die Hotel de Wereld een voorkeur had voor dit hotel, omdat het lag aan de toenmalige frontlinie!

Haha. Net als gisteren weer een educatief momentje in mijn verslag.

Bij terugkomst bleek mevr. Kok, die al 14 jaar gastvrouw was voor de “vrienden op de fiets”, best een beetje gesteld op haar privacy. Heel anders dan de vorige gastvrouwen/heren, die het meestal gezellig vonden als je erbij kwam zitten om fietservaringen uit te wisselen.

Gelukkig speelde gisterenavond het Nederlands elftal tegen Griekenland en er stond een tv op mijn kamer. In 1e instantie deed de tv het dus niet, maar al snel had ik het euvel boven water. De batterijen van de afstandsbedieningen waren leeg. Een kleine zoekactie in mijn kamer leverde de benodigde batterijen op. Yes! Lekker voetballen kijken. Toevallig kwam mevrouw Kok ook even langs om te vragen hoe laat ik wilde ontbijten en keek verbaasd naar de werkende tv. Even later kwam zij weer naar boven met de vraag of ik ook verstand had van computers. Ze kon haar computer niet meer afsluiten, omdat de (bluetooth) muis niet meer zichtbaar was. Ze verontschuldigde zich dat zij mij stoorde bij het voetballen, maar nadat ik de muis weer tevoorschijn had getoverd werd mevr. Kok een stuk toegankelijker. Toen ik daarna ook nog vroeg naar haar stichting, waar al het geld dat zij kreeg voor “de vrienden op de fiets” naar toe ging, was het ijs al snel gebroken.

Onvoorstelbaar dat deze 80 jarige vrouw nog steeds bijna ieder jaar naar Pakistan afreist om te kijken of het geld van haar stichting goed terecht komt.

Vanochtend vroeg zij of ik het vervelend vond als zij erbij kwam zitten. Hierdoor was de start van “The Fox route” vandaag wat later. Had ik het al gehad over het fietsen? Nog niet, he! Nou “The Fox” was een prachtige route over de dijken langs respectievelijk de Nederrijn, de Lek en de Hollandse IJssel.

Kort na Wageningen kwam ik langs Kesteren. Aan de overkant van Kesteren ligt Rhenen. En Rhenen is de plek waar ik mijn eerste schreden als politieagent heb gezet. Na de politieopleiding van een jaar moest je eerst 3 maanden naar een “opvangeenheid” om daar onder leiding van 2 ervaren mentoren het vak te leren kennen. Dat vond voor mij dus plaats in Rhenen. Wij hadden zelfs een eigen bureautje onder de rook van de bekende Cunerakerk

in Rhenen. Deze kerk was mooi te zien vanaf de andere kant van de rivier waar ik over de dijk fietste. Een korte trip “through memory lane” dus.

Met het zonnetje vol in bedrijf en een licht windje in de rug ging het fietsen bijna vanzelf. Totdat!!!!!!

Jullie geloven het of niet, maar ter hoogte van het plaatsje Maurik hoorde ik opeens een knalletje en ja hoor het was weer zover……………EEN SPAAK GEBROKEN. Hier baalde ik van als een stekker. Als zoiets gebeurt wordt toch onwillekeurig constant je aandacht getrokken naar het wiebelende achterwiel. Tijdens mijn koffiepauze heb ik toch even telefonisch mijn ongenoegen kenbaar gemaakt bij de fietsenmaker waar ik mijn fiets heb aangeschaft. Zij zijn al een half jaar aan het wachten op een nieuw wiel van de KOGA fabriek. Ik denk dat ik nu best een beetje ongeduldig mag gaan worden.

Met de nodige “spanning” heb ik de “The Fox” route vandaag afgemaakt. 85 kilometer stond er op de teller toen ik weer arriveerde op de Brasem in Bodegraven. Ik kan weer terugkijken op een mooie fietsreis met geweldige fietsomstandigheden. Jammer van die gebroken spaak, maar dat wordt zeker ook weer opgelost.

Jullie weer bedankt voor het meerijden.