Per-Nix.

Ik eindigde gisteren met de belofte dat ik vandaag zou onthullen voor welke culinaire versnapering ik zou gaan. Ik had zelf mijn zinnen gezet op een pizza. Dit liet ik weten aan mijn gastheer Simon en hij stelde voor om die te gaan eten bij het Italiaanse restaurant Alberto’s. Naast die info legde Simon mij haarfijn uit hoe de route naar dit restaurant was. Het was maar een kleine kilometer zei hij. Best lekker om mijn onderstel weer eens anders te belasten. Zo liep ik dus in het donker door het “centrum” van Nijkerk. Het zag er gezellig uit, want de plaatselijke winkeliersvereniging had inmiddels de kerstverlichting al opgehangen en op de achtergrond was ook de witte kerktoren van de Grote Kerk mooi uitgelicht.

Genietend van al deze gezelligheid arriveerde ik al snel bij het restaurant, dat aardig vol zat. Gelukkig was er nog een tafeltje vrij. Na de ontvangst met een rood wijntje kreeg ik de menukaart. Dit was toch weer even schrikken. Soms heb ik echt een beetje last van de prijzen die je tegenwoordig in een restaurant moet neertellen. Ouderdom denk ik dan maar. Om jullie even mee te laten schrikken (of niet) kan ik jullie mededelen dat een pizza quattro formaggi in dit restaurant “slechts” 19 euro moest gaan kosten. Allemachtig. Maar goed ik zat er lekker warm en had honger en heb dus een pizza ”al tonno” besteld. En eerlijk is eerlijk deze pizza smaakte heerlijk.

Toen ik terugliep regende het al een klein beetje en voordat het echt los ging had ik net de kilometer naar mijn overnachtingsplek afgelegd.

Ik was precies op tijd om de verrichtingen van Ajax te bekijken. Wat is de computer dan toch een uitvinding. Ik startte mijn ziggo-app op om vervolgens toegang te hebben tot alle televisiezenders, dus ook Veronica! Vol verwachting ging ik er voor zitten, maar na 20 minuten had ik het al gezien. De mannen van Ajax snappen er niks van. Ze spelen de hele tijd een “rondootje” rond hun eigen strafschopgebied, maar hebben volgens mij niet in de gaten dat een doelpunt gescoord moet worden in het doel van de tegenstander en dat doel is echt aan de andere kant van het veld. Ik heb de wedstrijd uitgezeten, omdat ik verder toch niets te doen had, maar wat spelen ze slecht!

Ik ging dus met een k…… gevoel slapen versterkt door de wetenschap dat de weergoden mij morgen vermoedelijk niet zouden sparen.  

Na een uitgebreid, maar vooral ook gezellig, ontbijt samen met mijn gastvrouw Lida ben ik vanmorgen al om 09.00 uur vertrokken voor de laatste etappe van mijn fietsreis.

Wat ik al vreesde werd vanochtend werkelijkheid. Het regende namelijk behoorlijk. Over het weer vandaag kan ik heel kort zijn. Het heeft gedurende mijn hele fietsdag geregend. Er zat wel wat variatie in het weer. Soms regende het keihard en soms druppelde het een beetje. Voldoende in ieder geval om mijn (nou ja die van Wilma dan!) regenjack van Pernix aan te doen.

Na een aantal kilometers diende zich een zwaar psychisch moment voor mij aan. Mijn fietsroute voerde namelijk langs mijn laatste officiële werkplek. Zou ik, als ik er langs reed, weer terug verlangen naar mijn werk? Het was een spannend moment, maar……………….geen seconde voelde ik de neiging om weer aan de slag te gaan. Overigens met alle respect voor mijn (ex) collega’s die daar nog steeds hun uiterste best doen. Diep respect, maar mij niet meer bellen. Haha.

Ik was dus op bekend terrein, want behalve dat het mijn oude werkplek was, rijd ik deze route ook ieder jaar als ik op de fiets naar Otterlo ga voor ons jaarlijkse familieweekend. Trouwens dit jaar wordt het een andere locatie. Verder weg! Weer een nieuwe fietsuitdaging dus. Maar ik dwaal af! Doordat ik bekend ben met de route wist ik dat mijn volgende stop bij mijn vaste koffieadres in Soesterberg zou gaan worden. Toen ik afstapte kwam ik er achter dat bij de regenjas van Pernix

het gedeelte “Nix” staat voor het feit dat het niks helpt tegen een flinke regenbui. Ik was namelijk zeiknat. Ik hoop nu niet dat ik de Pernixers onder de lezers heb gekwetst. Het is slechts een constatering en heeft niets met het getoonde spel te maken. Daar zou je van kunnen zeggen dat het “nix” betekent dat de tegenstanders niks geen kans hebben tegen Pernix.

In mijn koffietent heb ik wat droge kleding uit mijn fietstas gevist. Dat voelde weer een beetje comfortabeler. Ik was klaar voor het laatste stukje van ongeveer 40 kilometer. Onderweg nog even iets gekocht bij de banketbakker in Harmelen om vervolgens vol op de pedalen flink door te rijden naar huis waar Wilma op mij zat te wachten met een lekker warm bakkie.

Het was een kletsnat einde van een verder bijna droge fietstocht van 420 km langs de Overijsselse Vecht. Dus ik kan niet zeuren over het weer zo eind oktober. Jullie weer bedankt voor het meeleven. Ik heb in ieder geval genoten van de omgeving, de mensen die ik heb ontmoet en van de verschillende overnachtingsplekken van “De vrienden op de fiets”.

Tot de volgende reis.