Heimat

Vannacht geslapen als een blok. Dat was natuurlijk een logisch gevolg van de 110 kilometer die in de benen zat. Ik vertelde gisteren al dat ik op kruipafstand van het gezellige centrum van Hattem logeerde. Hier stikt het van de restaurantjes, maar wel voor het soort waar mensen “echt” uit eten gaan. Dus die vallen voor mij dan een beetje af. Dus ben ik maar voor veilig gegaan en binnengestapt bij het eetcafé waar ik een paar maanden geleden tijdens mijn “Hanzestad fietsroute” ook al had gegeten. Ik was toen best wel heel tevreden over de geserveerde spareribs. Ik was namelijk wel toe aan een goed klaargemaakt stuk vlees, na de droge kip uit de Imbiss. Toen ik voor de deur stond dacht ik eerst dat het eetcafé dicht was. Zo donker zag het daar uit. Maar de deur was gewoon “los”, zoals ze dat daar noemen. Daar bedoelen ze dan mee dat de deur gewoon open was. Het is maar dat je het weer weet.

Binnen was het ook schaars verlicht, maar er zaten wel mensen te kijken naar Feijenoord. Dat werd dus 2 vliegen in één klap. Lekker eten en voetballen kijken. (zie je wel dat mannen 2 dingen tegelijk kunnen!). Doemdenkers zouden hebben kunnen denken dat het licht zo schaars was om de presentatie van het gerecht te verdoezelen, maar de spare-ribs waren weer geweldig lekker en ook de voetbalwedstrijd was een genot om naar te kijken.

Op een geven moment raakte ik in gesprek met een paar mannen over voetbal en Feijenoord. Natuurlijk verloochende ik mijn club (Ajax) niet, maar ik kon niet om het getoonde spel van Feijenoord heen. In één woord geweldig! En omdat ik niet zo goed ben in dingen in één woord zeggen, wil ik er ook  nog aan toevoegen dat ik vooral onder de indruk was van de bezieling en de inzet. Deze wijze woorden leverde mij een gratis biertje op van de toeschouwers, die toch wel een beetje met mij te doen hadden over de (toe)stand van Ajax.

Na de wedstrijd rustig terug gelopen naar “mijn” appartement. Hier was inmiddels de eigenaresse ook aangekomen. Na de kennismaking hebben we nog een tijdje gezellig zitten kletsen over de respectievelijke fietstochten die wij hadden ondernomen.

Na de heerlijke nachtrust, maar dat had ik al vermeld was ook het ontbijtje inclusief een gekookt eitje lekker en voldoende. Dus ik was klaar voor de etappe naar mijn volgende bestemming, Nijkerk.

The Fox uit zijn slaapplaats bevrijd en de bagage weer aan zijn flanken gehangen, maar voordat ik wegreed nog even de prima gastvrouw Anouschka gedag gezegd. Toen ik vertrok was het behoorlijk mistig.

Zo mistig dat ik de verlichting van mijn fiets moest aanzetten voor de veiligheid. De eerst 15 kilometer heb ik dus niet echt kunnen genieten van de omgeving. Ik reed namelijk door een klein wereldje. Ook was het behoorlijk fris en vochtig, maar daar had ik mij op gekleed.

Pas ter hoogte van Nunspeet verdween de mist en maakte plaats voor een heerlijk zonnetje! Dat kwam goed uit want ik had Nunspeet gisteren bij mijn routeplanning al bestempeld als koffiestop. Toen ik het centrum van Nunspeet inreed bleek dat het vandaag marktdag was. Wat een gezellige markt zeg en dus heb ik op het terras van Café Markt in het zonnetje mijn traditionele cappuccino genuttigd. Ondertussen kon ik mijn toch wel vochtige kleding een beetje laten drogen in de zon. Wat is Nunspeet een gezellige plaats zeg. Toevallig weet ik ook dat daar heel gezellige mensen wonen.:)

Om te voorkomen dat ik ook nog een bruin kleurtje aan deze fietstocht zou overhouden ben ik na een half uurtje weer op The Fox gestapt. De volgende bestemming was namelijk de “Heimat”, mijn “Heimat”. Jawel ooit, heel lang geleden ben ik geboren in Harderwijk. En dat was precies de volgende bestemming. Helaas was het zonnetje weer vervangen door dichte mist, maar dat heeft wel wat schilderachtigs zo aan het water.

Uiteraard even langs mijn geboortehuis gereden aan de oude haven, maar het eigenlijke doel was natuurlijk om een lekker broodje vis te scoren op de Harderwijkse “boulevard”.

Het was weer heerlijk. Voldoende “brandstof” om de laatste 20 kilometer richting Nijkerk te kunnen volbrengen.

Ooit hebben mijn zwager en schoonzus in Nijkerk gewoond. Toen kwam je het dorp binnenrijden en had je een soort dorpsstraat en links en rechts wat huizen. En zij woonden toen in een nieuwbouw wijkje. Hoe anders is dit nu. Ik heb geen enkele bekende plek gezien. “Dorp” Nijkerk is uitgegroeid tot een behoorlijk uit de kluiten gewassen dorp/stad met een gigantisch industrieterrein. Momenteel heeft Nijkerk een bewonersaantal van ongeveer 50.000 inwoners. Pff.

Het was dan best wel even fietsen door Nijkerk voordat ik mijn overnachtingsadres had gevonden. Wederom een prachtig huis in een rustige straat. Ik werd allervriendelijkst ontvangen door de heer des huizes, Simon. Nadat hij mijn ruime kamer had gewezen stond er beneden al een lekker koel biertje klaar. Altijd een welkome verrassing na een dagje fietsen. Overigens wederom een dag zonder regen. Hoezo geluk tot nu toe!

Ik laat jullie morgen nog wel weten wat ik vanavond weer voor culinaire versnapering heb gegeten. Maar om Hans te citeren. "Hoe langer de tocht, hoe langer het verhaal”.  Vandaag stopte de kilometerteller op 62 km, dus moet ik het verhaal aanpassen aan de kilometers.

Tot morgen.