L'Arivée dans le Brasem.

Jullie hadden nog wel het afsluitende verslag van mij tegoed. Ik arriveerde gisteren om 18.30 uur in Bodegraven en toen had ik geen zin meer om eerst een verslag te gaan typen. En natuurlijk wilden Wilma en ik eerst allerlei belevenissen met elkaar uitwisselen. We hadden elkaar per slot van rekening ruim een week niet gezien.

Maar weer even terug naar gisteren. De enige gelegenheid waar eventueel wat te eten te krijgen was, in het immer bruisende Ampuis, was de pizzatent met de mooie naam “Prima Volta”.  Hij bleek gelukkig open. Ik bestelde een pizza “quattro formaggi” bij de pizzameneer. Vervolgens gaf hij de bestelling door aan de pizzabakker. Een hele mooie mevrouw, vermoedelijk zijn vrouw, met een prachtige glimlach. Terwijl de pizza mevrouw haar best deed, had ik een gezellig gesprek met de pizzameneer die goed Engels sprak. Toen hij hoorde dat ik door Vias had gefietst werd hij helemaal enthousiast. Hij vertelde dat de meeste mensen uit de omgeving van Ampuis naar Vias op vakantie gingen. Hij zag bij wijze van spreken zijn buurman vaker in Vias dan in Ampuis. Grappig. Hij klonk een beetje als heel Nederland, die elkaar tegenkomen in Torremolinos.

Na een minuutje of 10 gaf de mooie pizzamevrouw mij de pizza mee begeleid met één van haar prachtige glimlachen.

Snel naar “mijn” huis gereden en aangevallen op mijn pizza. Ai! Wat jammer. De bodem was nog zacht en de rest was ronduit vet! Moraal van het verhaal een goede pizza wordt gemaakt door “Di Nonna”, zo’n echt Italiaans omaatje, want deze mooie dame moest echt nog wel een beetje oefenen. Of misschien heette de pizzatent niet voor niets “la Prima volta”, wat zoveel betekent als de 1e keer.

Toch de pizza maar opgegeten en begeleid met een lekker glaasje Cote du Rhone. Na het eten alles klaar gezet voor het vertrek naar Nederland. Wat is een auto dan toch makkelijk. Je trekt de klep open en alles past met gemak. Dat is wel wat anders als een fiets opladen voor de volgende etappe, maar alles heeft zo zijn charme.

Op tijd stapte ik onder de wol en heb heerlijk geslapen. Om 07.30 uur ging de wekker en na alles netjes te hebben afgewassen en opgeruimd, heb ik de voordeur secuur afgesloten en de sleutels in de postbus gegooid, zoals afgesproken. Rond 08.45 uur reed ik weg vanaf mijn tijdelijke woning naar Nederland.

De 1e “horde”, die ik moest nemen was Lyon. Gelukkig was afgelopen zaterdag de vakantie voor de regio begonnen. Ondanks wat korte stukjes stilstaan en langzaam rijden was ik redelijk snel Lyon door. Hierna heerlijk rustig gereden. Ik had na een paar uur een reisgemiddelde van 125 kilometer. Toen kwam Nancy. Hier mag je sowieso maar 90, maar er waren ook wegwerkzaamheden. Dat gold ook voor de volgende grote plaats, t.w. Metz. Toch was de hele route “fluide”. Dat is het tegengestelde van “bouchon”, wat file betekent. Haha, leuk hé zo’n gratis talencursus.

Het weer was perfect om te rijden. Het was droog en zonnig. Dat het maar 4 tot 6 graden was voelde ik toch niet in de auto. Onder het genot van het geluid van de CD van Roxette (Henny ff opzoeken !) vorderde de reis voorspoedig. In de Ardennen werd ik ook nog getrakteerd op een paar flinke sneeuwbuien, maar ik kon lekker doorrijden.

Maar toen……………kwam Nederland! Wat een fijn land om met de auto doorheen te rijden, maar niet heus. Nu moet ik zeggen dat ik arriveerde in de spits. In Eindhoven, Den Bosch, Oudenrijn en vervolgens vlak voor de afrit Bodegraven heb ik het genoegen van een file mogen smaken. Maar daar ga ik niet teveel over zeuren, want aan het eind van deze rit stond Wilma mij met open armen op te wachten. Dus was ik het laatste stuk alweer snel vergeten.

Na een heerlijke maaltijd weer even ouderwets voor de buis op de bank gehangen. Ook weer fijn.

Vanochtend al mijn spullen schoongemaakt en opgeruimd en The Fox helemaal schoongemaakt. Eerst met de hoge drukspuit alle modder tussen de tandwielen en alle andere draaiende delen vandaan gespoten. Daarna gepoetst en als klap op de vuurpijl alles weer inspoten met siliconenspray. The Fox stond te knorren van genot! Dit had hij zeker verdiend, want hij had zich kranig geweerd in soms best wel ruw terrein.

Om deze fietsreis, langs de prachtige (en veilige) ViaRhona echt af te sluiten nog even wat cijfertjes. Uiteindelijk heb ik 502 fietskilometers gereden. Om dit mogelijk te maken moest 1852 autokilometers en 375 treinkilometers maken.

Voor al deze kilometers had ik 2 autorijdagen, 1 treinreisdag en 6 fietsdagen nodig.

In het totaal heb ik 8 keer overnacht in diverse gelegenheden, waarvan één keer in een tent. Dat bleek dus één keer teveel. Dit was overigens wel één van de leermomenten. Voor het slapen in de tent was het echt nog te vroeg in het seizoen. Dat had ik ook vorig jaar tijdens mijn fietstocht langs de Loire ervaren. Hoezo “een ezel enz”.

Als laatste wil ik jullie, als trouwe volgers, weer bedanken voor het meeleven. Dit geeft heel veel motivatie om iedere dag weer een verslag te schrijven, maar ook als ik vol op de pedalen tegen de wind in aan het fietsen ben.

Tot de volgende fietsreis. Jullie zijn de eersten die het horen!