Super Clé.

Zo daar zit ik dan weer achter mijn laptop om jullie op de hoogte te brengen van mijn belevenissen van vandaag en natuurlijk ook nog wat impressies van gisterenavond.  Voordat ik dat ga doen wil ik jullie eerst vertellen dat ik vanavond in een echt hotel overnacht.

Wat de overnachtingsplekken betreft heb ik al aardig wat variatie gehad. Begonnen in een vrij luxe mobilhome op een camping, daarna een best net appartementje in een heel oud en gammel gebouw, in mijn tentje op een opstartende camping, een appartement(je) in een klooster (of het echt een klooster is geweest weet ik overigens niet zeker. Ga ik nog uitzoeken), een verzameling caravans op een stukje grond in de Camarque en nu dan in een hotelkamer. Wat een luxe!

Weer even terug naar gisterenavond bij mevr Ineke van der Meer. Deze charmante dame was toch wel iets bijzonders. Zij bleek dus echt een gevalletje van “Het roer om”. Een jaar geleden had zij haar luxe leventje en haar Franse man in het noorden van Frankrijk vaarwel gezegd en had deze bijzondere plaats in the middle of nowhere overgenomen van haar zwager.

En dat op haar 69e. Ik heb dus de hele avond zitten kleppen met een, volgens haar, gelukkige vrouw die volop genoot van haar twee “witte Camarque” paarden en bloemetjes en plantjes kweekte. Het was op het terrein en in de stacaravan overal een beetje een georganiseerd bende, maar Ineke had zichzelf 2 jaar gegeven om alles een beetje “netjes” krijgen.

Zij woonde er dus nu een jaar en ik moet heel eerlijk bekennen dat ik niet echt vooruitgang heb kunnen waarnemen, maar ik weet natuurlijk niet wat de beginsituatie was. Maar Ineke was wel een ontzettend gastvrije dame die haar best deed om het mij zo goed mogelijk naar mijn zin te maken. Ze hoopte dat ik de volgende keer samen met mijn vrouw zou komen. Nou ik weet niet of ik Wilma hier echt blij mee zou maken! Vooral omdat ik weet dat Wilma nog een klein beetje een “Camarque syndroom” heeft. Maar dat is weer een ander verhaal.

Na een lekker ontbijtje stapte ik om 08.45 u op de fiets richting Sete, mijn eindbestemming vandaag. Al vrij snel vond ik ViaRhone die hier loopt langs het kanaal “Rhone a Sete”.

Nog een klein half uurtje kwam ik aan bij een voor mij bekende plaats, t.w. Aigues-Mortes.

Een prachtige vestingstad met in de ommuurde binnenstad heel veel leuke winkeltjes. Een soort Carcassone dus. Als je in de buurt bent is een bezoekje een “must”.

In dit stadje heb ik een ouderwetse postkaart met postzegel gekocht en deze gestuurd naar de nieuwe locatie van het bedrijf 1801 jeugd en onderwijsadvies, waar Wilma werkt. De verhuizing van dit bedrijf vindt volgende week plaats en de dames van de ondersteuning hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn als bekenden een kaartje naar de nieuwe locatie zouden sturen. Die kaarten worden dan uiteraard ergens in het zicht opgehangen. Dus daar komt vermoedelijk ook een kaart uit Aigues-Mortes te hangen. Ik ben benieuwd wanneer hij aankomt. Gezellig.

Een paar kilometer verderop ligt de badplaats Le Grau-du-Roi.

Dat is voor ons helemaal een bekende plaats. Dat heeft zijn voordelen, want nu wist ik precies waar ik mijn lunch benodigdheden kon kopen. Wat een gezellig plaatsje is dit! En vanaf dat moment werd het een feest van herkenning, want iets verderop ligt La Grande Motte en daarna volgde Carnon-plage, waar we ook al een paar keer zijn geweest. Natuurlijk heb ik een paar jaloersmakende foto’s met een staalblauwe lucht en zonnetje van deze plaatsen gemaakt en deze naar Wilma gestuurd.

Een beetje plagen mag toch?

Over het weer gesproken. Hier valt niets over te klagen. De Mistral was gestopt met blazen en de zon scheen volop. Op de fiets in de wind was het best nog wel fris, maar tijdens de pitsstops was het heerlijk in de zon. Iedere keer was het weer moeilijk om weer op gang te komen.

Maar toen kwam er toch nog een heftig gedeelte. Na Palavas-les-Flots vervolgde de ViaRhona zich tussen twee lagunes door. Helaas was dit een kiezelpad met een stevige tegenwind. En het was een behoorlijk stuk. Zeker een kilometer of 10. Hier begon ik ook een beetje last te krijgen van mijn “reet”. Vergeef mij de term, maar zo heet het nu eenmaal. Was wel een prachtige omgeving met heel veel Flamingo’s in de lagune. Alleen de rijrichting had andersom moeten zijn dan had ik er meer van genoten.

Als jullie de reacties op mijn verhalen lezen zal het jullie zijn opgevallen dat Henny voor iedere dag een toepasselijk liedje zoekt. Heel aardig. Vandaag had ik zelf een liedje die steeds bij mij op bleef komen. Dat noemen ze een “oorwurm”. Een liedje die je niet uit je hoofd krijgt. Ik heb er al een keertje over geschreven. Vandaag stond ik al op met een nummer van Phil Collins, t.w. “Find a way to my heart”. Al fietsend zat ik te denken hoe ik op dit nummer kwam. Misschien kwam het wel dat de prachtige Franse omgeving een weg naar mijn hart aan het zoeken was. Nou dat lukte vandaag perfect, behalve bij dat ene heftige stukje tegenwind na Palavas dan! Goed dat was dan even stukje spiritualiteit. Misschien kwam het wel door Ineke, want die vertelde mij dat zij vanochtend voor het ontbijt nog even had gemediteerd. En gisteren had ze ook een verhandeling over “arche types”. Ik heb slim gekeken, maar ik had geen idee waar ze het over had.

En dan nu de concrete zaken. Daar heb ik meer verstand van en dit gaat ook over de titel boven dit verslag. De “Super Clé”.

Dat gaat over een handige tool, die ik bij mijn fiets heb gekregen. Gelukkig heb ik toen de fiets werd afgeleverd goed geluisterd. (ben ik meestal niet zo goed in!). De fietsenmaker vertelde dat je alle schroeven en boutjes van The Fox met die ene tool kon los-, en vastmaken. Nou dit klopt. Ik heb deze reis inmiddels mijn zadel en stuur, die op een onverklaarbare wijze los zaten weer netjes vastgezet. Het belangrijkste was echter dat ik het “tikje” bij mijn voorremschijf heb kunnen oplossen. Daar werd ik echt gek van en het werd steeds erger. Op een gegeven moment ben ik afgestapt en het mechanisme van de remschijf eens goed bekeken en wat zag ik…………..bouten. Dus mijn “Super Clé” gepakt en het remmechanisme iets verschoven. Enkele seconden later reed ik weer op een geruisloze fiets. Hiep hoi!

Sete staat bekend om zijn goede visrestaurants en ik ben van plan om er ééntje te gaan vinden. Zo dus lekker het centrum in wandelen en dan horen jullie morgen wel wat het is geworden.

Voor de werkenden onder ons een prettig weekend!