De reisdag.

Het verslag gisteren geëindigd met een “cliffhanger”. Ik heb jullie nog ff in het ongewisse gelaten wat en waar ik ging eten. Dat was voor mij, voordat ik wegging al een zekerheidje. Spannend, maar het stelt eigenlijk niet veel voor. Ik ben gaan eten in de Irish Pub en heb daar een “patatje gegeten. Niet zo maar een patatje maar “poutine”. Dit schijnt een Ierse specialiteit te zijn (maar Wikipedia zegt dat het een Canadees gerecht is), dat ik 2 jaar geleden toen ik ook in Avignon was voor het eerst heb gegeten. Vorig jaar heb ik tijdens ons verblijf in Avignon ook Wilma getrakteerd op een “poutine”. Wat is hier nu zo bijzonder aan? Dat moeten jullie zelf maar ontdekken, maar één portie is ruim voldoende voor het avondeten.

Het was gisteravond, zaterdagavond, zoals jullie weten. Altijd gezellig in een Ierse kroeg. Er werd door de vele bezoekers uit volle borst meegezongen met de muziek. Overal hingen natuurlijk ook tv's met daarop de voetbalwedstrijd van Bordeaux tegen St Etienne. Voor mij bekende ploegen die nu allebei in de Lique 2 spelen. Naast mij zat een man die duidelijk voor St Etienne was. De hele wedstrijd stond die ploeg met 1-0 achter. Toen tot overmaat van ramp een kwartier voor tijd ook nog een speler van St Etienne van het veld werd gestuurd leek de wedstrijd gespeeld. Maar St. Etienne ging er met 10 man vol tegenaan. En het wonder geschiedde. Het werd in de korte tijd, die nog restte, toch nog 2-1 voor St Etienne. De man naast mij was helemaal door het dolle. Hij was zo blij dat hij vond dat het gevierd moest worden en dus was ik even later een lekker biertje rijker en hadden wij een goed gesprek over voetbal. Wie zegt dat voetbal niet verbroederd!

Terug in mijn klooster heb ik de fietstassen weer gevuld met de originele inhoud. Dit was nog een aardige klus. Het was dus al bijna 12 uur toen ik ging slapen. Lekker pas om 09.00 uur opgestaan en alles op mijn gemak gedaan. Na het uitchecken op een terras in het centrum een ontbijtje gescoord en daar in het zonnetje alvast een stukje van mijn verslag gemaakt.

Rond 12.45 uur richting het station gefietst om daar te zorgen dat ik op tijd op het juiste spoor kwam te staan. Doordat mijn fiets niet echt in de lift past moest ik die dus helemaal recht opzetten. Een hele toer met zo’n zwaar beladen fiets.   

Keurig op tijd kwam “mijn” trein het station ingereden. Eén blik in het fietsgedeelte van de trein was genoeg om te zien, dat ik vandaag niet de enige was die met een fiets reisde. Maar het wemelde ook van passagiers zonder fiets. De trein was stampvol! Gisteren had ik van de dames van de receptie gehoord dat gisteren de eerste dag was van de vakantie voor de Avignon regio. Pff  dat heb ik geweten. Bij ieder station was het weer een heftige puzzel om de fietsen in en uit de trein te krijgen. En het spannende was om die puzzel af te maken, voordat de treindeuren zich weer sloten. Er was dus niet veel tijd. En ondertussen moest ik natuurlijk ook opletten dat de Fox een mooi glad frame bleef houden, want sommige mensen zijn wat minder zuinig op hun spullen. Na ongeveer 1,5 uur arriveerde de trein na veel puzzels eindelijk in Valence.

Hier moest ik overstappen naar een andere trein. Hier had ik precies 15 minuten voor. Lijkt ruim, maar ik moest eerst wachten totdat half Frankrijk was uitgestapt en daarna moest ik met mijn fiets ook nog van perron veranderen. Uiteraard moest ik weer met zo’n klein liftje. Toen ik op de lift stond te wachten, want er waren meer fietsers die van de lift gebruik moesten maken, kwam er een poeha dame met 2 kinderen van ongeveer 10 jaar aanlopen. Alle drie hadden een piepklein koffertje en zij wilde voor mij de lift in, omdat zij met kinderen was en die hadden het koud. Ik bleef nog steeds netjes en wees haar op de trap, maar volgens haar was dat met die kinderen niet mogelijk. Zij wilde gewoon voor! Ik zei dus NEE. Vervolgens noemde zij mij een “egoiste”. Dat was voor mij het sein om die mevrouw even in het Nederlands van repliek te dienen. Helaas was ik nog niet helemaal klaar met mijn verhaal toen de lift er al weer aankwam. Heerlijk. En dan ook nog de volgende trein op tijd halen. Ik had nog 2 minuten over.  Deze trein naar Vienne was net zo chaotisch. Een dagje 80 kilometer fietsen is relaxer.

Gelukkig doemde na 40 minuten het station van Vienne op. Door het raam van de trein zag ik een gitzwarte lucht.

Geen goed voorteken. Toen ik de trein uitstapte regende het dus aardig. Al snel zag ik aan de overkant van het station een aantal barretjes. Bij één van die barretjes gestopt en een lekkere capo gedrongen en ontzettend lekker geplast. Ik kon in de drukke trein geen kant op met die fiets en ik wilde ook mijn fiets niet alleen laten. De druk was dus aardig opgebouwd!

Op de app “Buienalarm”, die tegenwoordig ook in het buitenland werkt zag ik dat het na 10 minuten droog zou gaan worden. Daarna zou het over 25 minuten weer gaan regenen. Ik moest nog een ruime 8 kilometer fietsen naar mijn overnachtingsplek in Ampuis. Dus op de pedalen met gelukkig windkracht 4 in de rug en een lekker zonnetje aan de hemel. Ik was precies voor de volgende bui in Ampuis, waar mijn gastvrouw en mijn auto mij al stonden op te wachten. Ik had haar namelijk gisterenavond gebeld voor de verwachte aankomsttijd.

Direct begon zij mij te vertellen hoe ik morgenochtend haar huis moest afsluiten, want dan was zij niet aanwezig. Mijn ontbijtje stond al netjes voorbereid in de koelkast. Ik vroeg haar of ik bij haar kon eten vanavond of dat er een restaurant was in Ampuis. Haar antwoord verraste mij vervolgens volkomen. Zij vertelde dat zij gelijk zou vertrekken om op beesten van vrienden te gaan passen. Zij is dus vanavond, vannacht en morgenochtend niet thuis! Zij laat mij dus gewoon in haar huis verblijven, terwijl zij er niet is. Wat een vertrouwen! Ik schrijf dit verslag dus nu vanuit “mijn” huis in Ampuis.

Haha.

Inmiddels ga ik er vanuit dat ik vanavond een lekkere pizza ga eten. Dat is namelijk het enige wat er in het dorp te krijgen is. Ik weet niet of het halen wordt of dat ik er ook kan gaan zitten. Het maakt mij niet uit. Jullie gaan het horen.

Morgenochtend sta ik op tijd op om de ruim 900 kilometer terug te rijden naar Wilma. Wat kan het leven toch mooi zijn!

A demain.