A trip trough memory lane

Wat is dat toch met die Engelse titels? Kan dat niet in gewoon Nederlands? Niet echt. Ik weet niet eens hoe ik het in het Nederlands zou moeten vertalen. Een reis door mijn herinneringen? Klinkt een stuk saaier toch.

Eerst even terug naar gisterenavond. De maaltijd is inderdaad een pizza geworden. Een Frutti di Mare. Ondanks het feit dat de eigenaar een echte Italiaan bleek was de pizza lekker, maar niet bijzonder. Na het nuttigen van de pizza ben ik weer terug gegaan naar “mijn” huis. De eigenaren hadden mij verteld dat zij weg moesten dus hadden zij mij de huissleutel meegegeven. Mooi hé. Dit soort vertrouwen blijft mij ontroeren. Het bestaat dus nog steeds.

Ik had dus het rijk alleen en ben op tijd mijn bedje ingedoken. Met mijn gastvrouw Feike afgesproken dat het ontbijt om 08.00 uur zou gaan plaatsvinden. Toen ik vanochtend dus op tijd naar beneden liep kreeg ik een deja-vu. De lucht van warme verse broodjes kwam mij al tegemoet en Peter dit ontbijt deed zeker niet onder voor het eerste ontbijt in Warder.

Tijdens het ontbijt gezellig met Feike zitten kletsen. Hierdoor vertrok ik pas om 09.30 uur. Ik reed weg met een licht miezerregen, maar na 5 minuten werd het droog en nog 10 minuten later heb ik mijn fleecetrui uitgedaan. Het was dus prima fietsweer. Natuurlijk moet ik iets te zeuren over houden. ik was vandaag niet helemaal tevreden met mijn eeuwige lastpost, de wind. Zeker op de lange rechte stukken door de polder had ik de wind vol op de kop en dat was eigenlijk de gehele dag het geval.

Normaal doe ik daar niet zo moeilijk over (krijg je “dikke benen van” = een mooie wielerterm), maar vandaag was het best een beetje tricky. Gisteren had ik echt wel last van mijn rechterknie. Vandaag voelde ik die knie ook, als ik in mijn favoriete verzet reed. Eén tandje terug bleek de oplossing. Lekker “licht” (= ook weer zo’n wielerterm) fietsend vorderde ik vandaag toch gestaag.

En wat nu met die “memory lane”. Jullie moeten weten dat Wilma en ik ook nog een bootje hebben. Raad eens hoe het bootje heet? Nou. The Fox! Origineel hé. Nou met die The Fox, het bootje dus, zijn Wilma en ik een paar jaar geleden heen en weer naar Friesland gevaren. Die route die wij met de boot hebben gevaren heb ik globaal gisteren en vandaag gefietst. Plaatsjes als Kuinre, Blokzijl, Kampen, Elburg en Harderwijk. Kuinre en Blokzijl stonden gisteren op het programma. De andere drie waren vandaag aan de beurt.

In Kampen heb ik een heerlijke capo met een moorkop genuttigd. Wat een leuke plaats is dit.

Elburg is weer heel anders.

Heel pittoresk, maar vooral ook toeristisch. Hier heb ik een koel blikje cola bij de trekpleister gekocht.

En dan de kers op de taart. Harderwijk! Hier liggen niet alleen herinneringen aan de boottocht, maar de herinneringen aan Harderwijk gaan veel verder terug. Ruim 64 jaar om precies te zijn. Ik ben hier namelijk geboren! Op de bovenverdieping van het huis op de foto.

Dit huis staat vlakbij het dolfinarium. Natuurlijk moet je bij een bezoek aan Harderwijk een broodje paling eten. Je begrijpt dat ik dat ook heb gedaan. Het broodje was heerlijk!

Inmiddels begon het aardig donker te worden en ook de wind trok behoorlijk aan. Snel weer op de fiets gestapt in de hoop dat ik het de laatste kilometers nog droog zou houden. Helaas op 200 meter van mijn eindbestemming Strand Nulde kreeg ik een bui op mijn pet.

Strand Nulde was sowieso al mijn beoogde finish van deze etappe, maar ik ben gisteren van accommodatie gewisseld. Tijdens de voorbereiding van deze fietsreis bleek mij dat alle overnachtingsadressen van “vrienden op de fiets” in Putten en omgeving bezet waren. Dat gold overigens ook voor alle B&B’s en andere overnachtingsmogelijkheden. Dus heb ik toch maar een plekje geboekt op de camping bij strand Nulde. Ik had dus weer gewoon mijn tentje, slaapzak, enz bij mij.

Gisteren zag ik op “weeronline” dat het bij Strand Nulde zou gaan regenen. Ik had geen zin om in de morgen een drijfnatte tent in te pakken, dus heb ik een kamer geboekt in het Postillion hotel bij strand Nulde. Een flinke hap uit mijn fietsrekening maar ik hoop dat het goed besteed is. Aan de kamer ligt het niet. Die is prachtig, maar eigenlijk hoop ik stiekem dat het nog wel gaat regenen, anders had ik gewoon in mijn tentje kunnen overnachten.

Nog even terugkomend op mijn knieën. Vandaag heeft “links” “rechts” uit de wind gehouden. Ik had niet verwacht dat ik dit ooit aan het papier zou toevertrouwen. “Rechts” heeft zich overigens vandaag goed hersteld en ik verwacht dat “rechts” morgen weer ijzersterk opstaat. Haha.

Morgen alweer de laatste fietsdag van deze fietsroute.

Tot morgen.