De wind.

Met de terugblik naar gisteravond ben ik redelijk snel klaar. Na het nuttigen van mijn instant maaltijd

en het afmaken van mijn verhaal ben ik rond een uur of 10.00 uur gaan slapen. Een heerlijk bedje

en een absoluut stille omgeving waren de juiste ingrediënten voor een heerlijk nachtje. Toch was ik om 07.00 uur al weer wakker. Geen probleem. Lekker douchen in mijn mini, maar warme douche

, ontbijten en de fiets weer opladen. Dat opladen ging overigens een stuk makkelijker. Wat een verschil zeg. Ik denk dat ik wel een kilo of 10 a 15 in bewaring had gegeven. Dus The Fox voelde lichtvoetig aan.

Het weer zat ook weer niet tegen. Het was zonnig, maar wel behoorlijk fris. De Mistral was nog steeds prominent aanwezig. Met een beetje weemoed reed ik Avignon weer uit, maar gelukkig  met de wetenschap dat ik hier over 2 dagen weer terug ga komen.

Het 1e stuk vanuit Avignon was voor mij bekend. Afgelopen jaar hebben Wilma en ik hier ook gefietst vanuit onze vakantieplaats Remoulins bij de Pont du Gard. Ik wist dan dat ik langs een plaatsje genaamd Aramon zou rijden.

Hier is een cafétje weer ze een heerlijke cappuccino hebben. Helaas deze was nog niet geopend. Wel was een klein supermarktje en de bakker open. Dus ff een “baquette”, wat cola, water en een banaantje gescoord. Mijn hoop op een cappuccino was nu gevestigd op Beaucaire. Weer zo’n leuk Frans plaatsje met een mooi “ancien centre”. Helaas ging het daar ook niet door, want de route leidde mij helemaal rond Beaucaire en toen ik daar achter kwam, was ik er al 4 kilometer voorbij. Tsja iets te ver om alleen voor een cappuccino terug te rijden. Dan maar geen cappuccino vandaag.

Ik reed inmiddels langs het kanaal tussen de Rhone en Sete. Een prachtig fietspad, waar werkelijk geen hond reed. Met de wind in de rug kon ik hier lekker veel kilometers maken. Op een gegeven moment begon mijn maag te knorren en ben ik gestopt bij één van de vele bankjes langs deze fietsroute met een voorziening om je fiets te stallen.

Hier lekker in het zonnetje de baquette met “le vauche qui rit” op zitten peuzelen met als toetje de banaan. Zo had ik weer genoeg brandstof voor de rest van de etappe.

De wind, de Mistral, was vandaag zo nu en dan behoorlijk heftig.  Tot nu toe reed ik voornamelijk richting het zuiden en dus de wind in de rug, maar vandaag ben ik wat meer naar het westen aan het rijden waardoor ik zo nu en dan vol tegen de wind (kracht 6) in moet rijden. Is toch weer even wennen. Maar zoals de bekende nummer 14 van Ajax zou zeggen; “Ieder nadeel heeft een voordeel”. Wind tegen is vervelend, maar de spieren in mijn bovenbenen worden hierdoor flink getraind.

En dat was nodig, want vlak voor mijn bestemming heb ik mijn “vrienden op de fiets” locatie ingetypt in mijn google-maps app. Nog maar 3 kilometer moest ik. Eerst werd ik naar een keien pad gestuurd.

Deze heb ik even gelaten voor wat het was en heb de volgende mogelijkheid genomen. Dat was een mooie departementale weg met als extra voordeel dat ik de keiharde wind in de rug had. Binnen een zucht en een scheet moest ik na 2,5 kilometer links af een keien pad op. Hier moest ik een berg op tegen wind in. En inderdaad na 500 meter stond ik voor een prachtig huis boven op de berg. De eigenaresse van die woning vroeg heel netjes wat ik kwam doen en toen ik zei dat ik bij haar kwam overnachten keek zij heel vreemd. Ik voelde al nattigheid, want de “vriend op de fiets” was een Nederlandse genaamd Ineke. Kortom verkeerde adres.

Na wat heen en weer getelefoneer begreep ik dat ik die weg waar ik keihard overheen geblazen was in tegengestelde richting weer terug moest rijden. Niet echt een fijn vooruitzicht na 85 kilometer. Ik reed weer voorzichtig de berg af en toen ik de weg weer op reed werd ik aangesproken door een mevrouw in een polo, Ineke dus. Ze was mij op komen zoeken. Vervolgens heeft zij voor mij uit naar haar “woning” gereden. De woning was een stacaravan, welke zich bevond op een stuk land aan een grindpad. Verder stonden op dit stuk land nog 3 caravans verdeeld over het terrein. Rondom loslopende paarden, zoals dat gewoon is in de Camargue. Dit landje lag echt wel een beetje buiten de bewoonde wereld. Ik was blij dat ik gisteren Ineke had gebeld dat ik graag bij haar wilde eten, want anders had ik nog weer “ergens” naar een restaurant moeten fietsen. En over het eten gesproken. Het was heerlijk! De eerste gang was asperges met mayonaise, daarna kipstukjes in kerry met spaghetti en als toetje wat kaas. Dit alles begeleidt met een heerlijke rode Gallician wijn.

De maaltijd hebben wij lekker buiten in het zonnetje genuttigd.

Langzaam werd het koeler en nu zit ik binnen in de knusse stacaravan dit verslag te typen. Dat is ook de reden dat het verslag nu wat korter is. Ik had nog veel meer te vertellen, maar de hele tijd typen is niet zo heel gezellig naar mijn gastvrouw toe. Morgen staat Sete op het programma.

A demain.