Terug naar het startpunt Jargeau

Vandaag voelde in het begin een beetje als een werkdag. Heel even maar hoor, want alleen de tijd herinnerde mij eraan, t.w. 06.30 uur. Best nog een redelijke tijd, toch. Al was er deze ochtend wel een beetje tijdsdruk. Ik moest namelijk de trein van 07.50 uur halen. Voor die tijd moest ik eerst nog even de afstand naar het station afleggen, t.w. 5 kilometer. Gelukkig was het vandaag droog.  Gelukkig maar, want “Weeronline” was gisteravond iets minder positief. De 5 kilometers over de boulevard langs de Atlantische kust was een mooie rit. Ik had de wind heerlijk in de rug en onder luide toejuichingen van heel veel zeemeeuwen was ik al snel in de straat richting het station. Hier had ik gisteren namelijk een bakker gezien. Toen ik daar aankwam was hij helaas nog niet open. Openingstijd was 07.30 uur. Op de seconde precies om 07.30 uur ging het rolluik open. Snel wat ingeslagen en naar het station gefietst.

Om de spanning in dit verhaal niet teveel te laten oplopen, kan ik jullie  laten weten dat ik op tijd in de trein zat. Lekker.

En dan nu het............treinverhaal! Hans waarschuwde mij gisteren al en helaas had hij gelijk. Het begon al toen ik de trein binnenkwam. Ik moest mijn fiets “parkeren” op een veel te klein plekje, maar er stond duidelijk een “fietslogo”. Misschien heeft dit te maken met het feit dat de Franse fietsen wat kleiner zijn? Die van mij stak dus een klein beetje uit. Het station van La Baule ligt redelijk aan het begin van het treintraject richting Orleans. Gelukkig maar, want na ieder station werd de trein voller en voller.

Dat was ook het moment dat “mevrouw” de conducteur mij redelijk directief kwam vertellen dat ik mijn fiets moest ophangen. Hiervoor moest ik mijn hele fiets weer aftuigen en ophangen aan mijn voorwiel. Vooral de laatste leek mij niet ideaal. Nou gaat al jaren "directief" en "Rico" niet echt samen plus het feit dat ik mijn fiets moest ophangen zorgde voor een pittige discussie met “mevrouw” de conducteur. Natuurlijk ging ik deze discussie niet winnen. Het was buigen of barsten. En het barsten zou beteken dat ik de trein uit moest.

Dus heb ik mij verder rustig gehouden en netjes gedaan wat er van mij verlangd werd.

En ik moet zeggen door het ophangen van mijn fiets konden er nog twee fietsen extra bij op de plek waar eerst alleen mijn fiets had gestaan. En naarmate de treinreis duurde kwam ik er achter dat er heel veel mensen de fiets meenemen in de trein. Er zijn natuurlijk veel meer mensen die de route “Le Loire en velo” fietsen. Toch zat de discussie met “mevrouw” de conducteur mij niet lekker en blijkbaar bij haar ook niet. Een half uurtje later kwam zij weer langs en bood haar excuses aan. Ik dus ook. Dus voorlopig had ik een vriendinnetje in de trein. Haha.

Maar niet alleen het bovenstaande was aan de orde. Al vrij snel kwam er een moeder met twee kinderen, waarvan één baby met de daarbij behorende vervoersmiddelen, naast mij zitten. Ik zat direct klem, maar dat was nog niet het meest vervelende. De oudste dochter was een lief kind, maar de baby! Pff. Gedurende bijna 3 uur heeft dit kind gebruld. Diep respect voor de moeder die lief en rustig bleef. En natuurlijk voor mijzelf. Ik moest gelijk denken aan mijn kleinkinderen. Die zijn zonder uitzondering allemaal heel lief en rustig. Toch?????

Ondertussen werd het steeds drukker in de trein. Mensen met fiets, die wilden instappen, werden geweigerd ondanks dat zij een kaartje hadden. Maar het kaartje is een vervoersbewijs voor een persoon en de fiets is gratis. Dus geen poot om op te staan. Of je moet gewoon je fiets achterlaten op het station. Dit doet natuurlijk niemand.

Rond 12.30 uur doemde eindelijk Orleans op aan de horizon. Ik kon eindelijk de trein uit. Eerst wat frisse lucht ingeademd en mijn oren laten wennen aan de “rust” van de grote stad.

Ik vond dat ik wel een lekker bakkie cappuccino had verdiend.

Hierna, hup op de fiets voor de laatste 20 kilometer. Het was ondertussen lekker weer geworden. Aan de straten was te zien dat het nog niet zo lang geleden flink had geregend.  Trouwens wisten jullie dat tussen Orleans en Jargeau iedere zaterdag een flinke westenwind waait? Dit moeten jullie weten, want daar heb ik het in mijn verslag van de 1e fietsdag uitgebreid overgehad. Ik moest toen keihard werken om tegen de windkracht 6 op te boksen. Nu stond die wind er weer, niet 6 maar 5. Maar nu reed ik de andere kant op. Ik werd dus heerlijk richting mijn eindpunt geblazen en kon onderweg van het landschap genieten. Ik heb veel dingen gezien die ik de 1e fietsdag niet in mij heb opgenomen. Toen was ik bezig met de wind, regen en kou. Overleven dus.

Nu dus lekker rustig de laatste kilometers volgemaakt. Met de 5 kilometer van vanochtend kwam het totaal van vandaag toch op bijna 30 kilometer!

Toen ik de parkeerplaats van het hotel Le Cheval Blanc opreed dacht ik even dat de BMW met de lichten knipperde en met zijn uitlaat kwispelde. Ik vermoed dat dit komt door het stofje wat vrijkomt bij de euforie van het beëindigen van weer een mooi fietsavontuur, "Le Loire a Velo".

Vanavond even eten in het restaurant van de worstjes. Die neem ik dus niet! Kijken wat de pot verder schaft. Jullie gaan het morgen vast horen.

A demain.