Een goed (koud) begin is het halve werk?!

De 1e reisdag van mijn fietsavontuur zit er op. Om16.00 uur reed ik het terrein op van de 4**** camping, Les Rives de Condrieu, welke is gelegen in het plaatsje Condrieu net onder Lyon.

Het begon vanochtend minder voortvarend. Om 05.55 uur werd ik wakker. Net voordat de wekker om 06.00 uur lawaai zou gaan maken. Snel de wekker uitgezet en hierdoor kon ik geruisloos mijn bed verlaten. Wilma kon dus lekker doorslapen. Dit doorslapen had een halve minuut later al beëindigd kunnen zijn ware het niet, dat ik niet gelijk onder de douche stapte. Geheel tegen mijn gewoonte in teste ik eerst even met mijn hand de temperatuur van het douchewater. Deze was dus nog steenkoud! Deze situatie had normaliter een flinke krachtterm kunnen veroorzaken!

Dan maar ouderwets wassen met koud water aan de wasbak! De douche was natuurlijk niet meer gewend om zo vroeg al operationeel te zijn!  Maar dat was natuurlijk niet de reden. Beneden bij de combiverwarmingsketel kon ik zien dat er een storing was. Wat …….. geen flauw idee. Ondertussen was Wilma toch ook wakker geworden en natuurlijk niet blij met een defecte verwarmingsketel. En dat ook nog op een zondag EN we hadden gisteren bij de weerman op het journaal gehoord over de verwachte lage temperaturen met zelfs sneeuw en hagel.

Er was dus wat “paniek” en ik wilde eigenlijk gewoon vertrekken. Ik was natuurlijk niet voor niets op een, voor een pensionado, belachelijk vroeg tijdstip uit mijn bed gestapt. Teneinde raad drukte ik dus maar op de “reset” knop van de verwarmingsketel en je gelooft het of niet de verwarmingsketel ging weer aan de slag alsof hij nooit gestopt was.

Pff dat was een geluk bij een ongeluk. Om 06.45 uur reed ik de straat uit richting Lyon uitgezwaaid door een opgeluchte Wilma. Nee, niet omdat ik een ruime week weg was, maar omdat de verwarmingsketel het weer deed.

Ik had trouwens de route de afgelopen nacht nog even veranderd. Ik zou eerst via Maastricht rijden, maar midden in de nacht, tijdens een spitsstop op de wc, realiseerde ik mij opeens dat vandaag de Amstel Goldrace door het Limburgse land zou rijden. Dat trekt altijd héééééél vééééél wielerfans. Dus maar via Antwerpen, Brussel, Namen richting Luxemburg gereden. Dit bleek een goed keus, want dit deel van de route verliep voorspoedig. Om 10.30 uur had ik, als een goede Hollander, in Luxemburg mijn tank weer volgegooid met diesel voor 1,57 euro per liter en een lekker bakkie cappuccino gescoord.

Het vervolg van mijn route richting Lyon heb ik al zo vaak gereden dat ik wel kan zeggen dat ik een gebruikersdeskundige ben. Maar vandaag heeft deze weg, ook wel de autoroute du Soleil genoemd, mij echt verbaasd. Ten eerste omdat het vandaag gewoon stil was op deze weg. Het leek wel of de Fransen zelf deze route in deze periode niet gebruiken. Het was zo rustig dat mijn hartslag op een gegeven moment onder de 60 zakte. Zo relaxed. Ik had de cruise control op 130 gezet en de rest ging vanzelf. Meestal wil ik zo nu en dan het gaspedaal wel een beetje intrappen. FF de BMW uitlaten heet dat dan, want volgens mij is “Peage” afgeleid van “pezen” oftewel hardrijden?  Of betekent het dat je gewoon voor het rijden over deze weg moet betalen? Ik vrees het laatste, want daar kwam ik vandaag ook niet onderuit.

Uiteindelijk heb ik een gemiddelde snelheid van ruim 110 kilometer gereden en dan heb ik mij, juist omdat ik zo relaxed was, aan alle snelheid limieten gehouden!

Verder deed deze route vandaag ook zijn naam “Autoroute du Soleil” eer aan. Het werd naarmate ik zuidelijker kwam steeds zonniger en ook steeds warmer. Zelfs 30 graden!

Wat een verschil met Bodegraven. Natuurlijk had ik onderweg contact met Wilma en die vertelde dat het in Bodegraven een graad of 11 was met een flinke frisse wind.

Op de camping aangekomen bleek alles netjes geregeld. Wat een mooie nette stacaravan.

Helaas kon ik mijn auto niet een week op de camping laten staan. Even met de auto in de buurt gekeken wat dan wel een beetje “veilige” parkeerplek was voor mijn auto. Helaas kon ik zo gauw niets vinden. Toen ik de camping weer op reed werd ik staande gehouden door Eddy. Dat was degene waarvan ik de stacaravan had gehuurd. Wat een aardige enthousiaste vent. Mijn plan was om de fietstocht uiteindelijk ook weer te  beëindigen in Condrieu. Helaas was de stacaravan verhuurd, maar Eddy regelde voor mij een plaats bij een vriend(in) van hem. Zonder dat ik dat wist had hij ook geregeld dat ik bij die mensen mijn auto kon parkeren. Vanavond gaan we daar met 2 auto’s naar toe en dan brengt Eddy mij weer terug bij mij stacaravan. Wat een klasse.

O ja wat ik nog niet verteld heb is dat de “ViaRhona”, de fietsroute die ik ga rijden stijf langs de camping loopt. Dus ik hoef morgen niet naar een startpunt te zoeken.

Nou weer genoeg beleefd voor vandaag!

A demain.