L’Arrivée op st(r)and.

Deze ochtend heb ik het iets rustiger aan gedaan dan voorgaande dagen. Dit had o.a. te maken met het geplande aantal kilometers, ongeveer 45 en het feit dat het kwik weer eens was gedaald naar zo’n 4 graden in de ochtend. Lekker fris zal ik  het maar noemen.

Maar voordat ik jullie meeneem langs de bijzonderheden van mijn rit vandaag, wil ik het nog wel even hebben over het avondeten gisteravond. Ik had mijn zinnen gezet op een lekkere pizza. Ik had aan de overkant van het plein, waaraan het hotel zat, een pizzeria gezien. Rond 19.00 uur begaf ik mij naar de pizzeria, maar helaas hij was gewoon gesloten. Zelfs de buurvrouw begreep er niets van. Dan maar eten in het hotel.

Toen ik in de middag bij het hotel arriveerde had ik een afbeelding van "Logis de France".

Dit mogen alleen hotel-restaurants voeren die aan bepaalde voorwaarden voldoen. Vooral de restaurants van dit soort bedrijven staan heel goed aangeschreven. Dus ben ik er maar even voor gaan zitten in het restaurant van mijn hotel. Ik bestelde een 3 gangen diner van €29 euro. Probeer dat maar eens in Nederland. Mijn verwachtingen waren dus niet echt hoog gespannen, maar Wilma had mij op het hart gedrukt dat ik ook zo nu en dan eens echt moest eten. Dus…..

Nou wat zat ik er naast. Het was heerlijk en zag er perfect uit. Ik heb van iedere gang een foto gemaakt

en naar Wilma gestuurd en volgens mij zat zij al bijna in de auto richting Saverney.

Na deze heerlijke maaltijd op mijn kamer via mijn laptop naar Roma tegen Feijenoord gekeken. Wat een leuke wedstrijd om te zien. En wat speelden zij goed. (ja Hans dat wil ik best erkennen als Ajaxied). En wat was het spannend. Helaas viel de verbinding van de laptop uit vlak voor de 2e verlenging, maar daar heb ik niets aan gemist, want daar ging het dus helaas helemaal mis. Ontzettend jammer.

Daarna heerlijk geslapen. Zoals hierboven vermeld iets rustiger opgestaan en vertrokken met mijn trouwe tweewieler. Eerst om de hoek bij de bakker een lekker vers stokbroodje gehaald en jawel ook weer twee “pain au raisin”. Daarna eindelijk vertrokken om kilometers te gaan maken. De 1e 2 kilometer hoefde ik geen trap te doen. Dat is nu het voordeel als je de dag daarvoor bergop eindigt.

Maar het was onderweg richting Saint-Nazaire behoorlijk fris. Ik reed op een op zich redelijk rustige doorgaande weg, maar de enige voertuigen, die er reden waren allemaal grote tankvrachtwagens. Het was duidelijk dat ik richting een industrieel gebied reed. En dat klopte. Ik kwam te fietsen in een gebied dat je het beste kunt vergelijken met Europoort bij Amsterdam. Niet echt mooi, maar wel levendig. Langs het water van de Loire, die hier heeeeel erg breed is, werden allemaal schepen gelost om die te vullen of andersom. Er gebeurde dus van alles.

Dit gedeelte van mijn tocht was natuurlijk niet de officiële route van “Le Loire en velo”, die lag aan de andere kant van de Loire. Voor dit gedeelte was ik weer eens aangewezen op “maps”. Slechts 1x leidde hij mij naar een doodlopende route, maar daar moet ik dit keer mild over zijn, want het havengebied lag qua wegen behoorlijk op de schop. Op iedere kruising zag je een zwart geblakerde plek van een flink vuur. Vermoedelijk hebben de havenarbeiders op deze manier president Macron laten weten dat zij het niet eens waren met de ophoging van de pensioenleeftijd.

Op een gegeven moment doemde de gigantisch hoge brug, over de Loire tussen Saint-Nazaire en Saint-Brevin-Les-Pins, op aan de horizon.

Als ik aan de andere kant van de Loire had gefietst had ik deze brug over gemoeten. Echter een aardige oude dame deelde mij mede dat fietsen over de brug zeer gevaarlijk en verboden is. Slechts in de zomermaanden mag je met je fiets een taxibusje de brug over. Met dank aan ISABEL heb ik dus de juiste oever van de Loire genomen.

Onder aan de brug zoveel mogelijk de route “La Loire en velo” langs de oever van de Loire richting La Baule gevolgd. Ik zeg zoveel mogelijk, want dit laatste gedeelte was nou niet bijzonder goed aangegeven. Dus zo nu en dan wat moeten zoeken om de route weer op te pakken. Eén keer heb ik het zelfs gevraagd bij het Syndicat d’Initiatives oftewel het Office du Toerisme in Pornichet. De mevrouw achter de balie keek of zij water zag branden toen ik vroeg waar ik de route van "Le loire en velo" kon vinden, terwijl ik er later achter kwam dat de route bij haar kantoor langs liep.

Kort na Pornichet kreeg ik zicht op de “skyline” van La Baule.

Een prachtige lange boulevard met allemaal redelijk hoge bebouwing langs de kustlijn. Maar wel chique! Die uitstraling heeft het ook. Voor het windje in het zonnetje was het natuurlijk heerlijk fietsen langs de boulevard. Ondertussen ook even gekeken waar het station zich bevond en toen doorgereden naar “Villa Bettina” waar ik direct mijn kamer, nou ja kamer? zeg maar kamertje!, in mocht. Alle spullen uitgeladen en eerst op de fiets een tafeltje in een restaurant geboekt. Het is per slot van rekening vrijdagavond. En nu mogen jullie raden waar ik heb geboekt. Nou??? Jawel in een pizzeria!

Natuurlijk heb ik ook het strand bezocht om de ultieme foto te maken van mijn eindpunt en die slaat op de titel van mijn verslag van vandaag.

Overigens zijn het nog NIET de laatste fietskilometers. Die maak ik morgen. Als ik morgen met de trein in Orleans arriveer zal ik met de fiets toch nog een ruime 20 kilometer moeten afleggen naar mijn startplaats Jargeau.

A demain.