Leekiaans

De betekenis van de titel van dit verhaal zegt jullie nog niets, maar aan het eind van het verhaal zijn jullie helemaal op de hoogte van de betekenis van dit woord. Het is overigens een woord dat je niet in de “Dikke van Dale” zult vinden, want het woord is echt ontsproten uit mijn verwrongen schrijversgeest.

Maar zoals gewoonlijk nog even terug naar het gedeelte van de dag van gisteren wat plaatsvond na het plaatsen van mijn verhaal op onze site. Ook Brive-la-Gaillarde heeft een oude binnenstad en daar zaten wij maar een klein stukje vanaf. Deze binnenstad was voor deze gelegenheid zeer toepasselijk opgesierd met paraplu’s (zie foto’s).  Echt handig na zo’n dag keiharde regen. Dit oude centrum had dus geen regen gezien! Tijdens onze verkenningstocht door het centrum vonden we een heerlijk terrasje waar ik een heerlijke “grande bierre” en Wilma een dito roseetje hebben gedronken. Ik hoor nu al mensen denken bier, rosé, terras…????? Het was toch zo’n heftige regendag. Klopt, maar tegen de avond liet de zon zich weer zien en bescheen in overvloed “ons” terras. Tijdens onze verkenningstocht ook een Indiaas restaurant gespot. Die hadden wij nog niet op onze “Multi-cultie” lijst staan. Hier hebben we echt heerlijk gegeten. Voor de fijnproevers: we hadden een heerlijke curry begeleid met Indiase rijst en naan.

Ik wil ook nog wel wat kwijt over ons hotel, waar wij een soort appartement hadden. Het “appartement” bestond uit 2 slaapkamers, een badkamer, een “schrijverskamertje voor mij, een heus balkon (waar we mooi de natte kleding en schoenen op konden laten drogen) en een wc in de kast waar ook de boiler hing. De afscheiding van de wc met de rest van het appartement was een gordijn. Intimi van mij weten dat dit gordijn niet afdoende is om mijn “lastige” geurtjes tegen te houden. Daar voldoet een flinke houten deur nog maar nauwelijks aan! In het appartement met authentieke houten vloeren, wel 4 verschillende soorten vloeren, maar ze hadden allemaal een ding gemeen. Zij kraakten als een achterlijke. Het was daar echt onmogelijk om je onhoorbaar te verplaatsen. Niet teveel bewegen was het devies. Maar ondanks of misschien dankzij bovenstaande had het charme. Ook de familie die het hotel runde was heel gastvrij. De eigenaresse, Andrea, was een hele lieve en spontane vrouw, waar we direct een klik mee hadden. Toen wij bij vertrek het ontbijt wilden afrekenen zei ze dat dat niet hoefde, omdat wij zo “gentile” waren. Hoezo aardige Fransen, al moet ik eerlijk bekennen dat Andrea in Italië was geboren.

Vandaag was weer een route met aardig wat lastige heuvels. Die zijn we toch nog steeds niet kwijt, buurvrouw Anja. Maar de zon scheen en de wind viel heel erg mee. Op het einde van de route werden wij door Google maps getrakteerd op een heel leuk, soort van vlak  pad tussen de “bergen” door. Het leek mij gepast om Google maps ook een keer te complimenteren. Wij hebben immers al behoorlijk wat kilometers gereden onder “lijding” (ja ik weet dat het anders geschreven moet worden, maar ik vond het wel een leuke woordspeling) van Google maps.

En dan kom ik nu bij het “Leekiaans”. Dit is een eigenschap die de meeste “van der Leeken” in de genen hebben. Het is een synoniem voor “overdrijven of aandikken”. Ik heb mij hier gisteren (per ongeluk) schuldig aan gemaakt. Waar je mee omgaat word je mee besmet! In mijn verslag vermeldde ik dat wij vandaag 60 kilometer moesten afleggen, maar in werkelijkheid was het “slechts” iets onder de 40. Dit hadden wij een paar dagen geleden bewust zo gepland na het hele zware traject. Plus dat er hier in een straal van 20 kilometer niets meer te boeken viel. Alles helemaal vol. Toen hebben we de eerste de beste mogelijkheid gepakt en dat was dit hotel in hartje centrum van Souillac, t.o. het VVV.

Het 2e geval van “Leekiaans” deed zich vandaag voor. Tijdens het fietsen hoorden wij vlak naast ons geritsel. In een flits zag ik een heel smal slangetje van een centimeter of 40 snel voor ons een put invluchten. Wilma daarentegen had een hele grote slang gezien. Levensgevaarlijk. Ja ja, maar die doet het wel beter dan mijn slagenverhaal.

Zo nu even douchen en dan ff lekker op een terrasje de verjaardag van een van mijn oudste (ook letterlijk) vrienden, Peter Rijsdam, vieren. Hij is vandaag 60 geworden. Hij zit vast niet te wachten op deze mededeling, maar ik vind het echt een mijlpaal. En Peter heeft mij een paar dagen geleden echt geholpen met zijn spakenverhaal (zie reacties), want nadat ik bij de 14e spaak ben begonnen met de duwende spaak aan te draaien zitten mijn spaken nog steeds lekker stevig in mijn wiel. That’s were friends are for!

A demain.