“Als je denkt dat er geen uitweg meer is, komt de oplossing vanzelf voorbij!” (Pa de Vos)
13 augustus 2019 - Cahors, Frankrijk
Pff het was vandaag weer een dag waar van alles gebeurde. Ik ga zéker klagen over het traject, maar ook over mijn fiets, die een flink mankement vertoonde en over het weer of liever gezegd de temperatuur.
Laat ik bij het laatste beginnen. Ik ben als het om Frankrijk gaat redelijk geografisch onderlegd. Ik meen toch aardig zeker te weten dat ik inmiddels ruim in het zuidelijke gedeelte van Frankrijk ben aangeland, maar vanmorgen was het bij het vertrek slechts 13 graden. Brrrr. En dan ook nog zo’n vochtige dauw. Steenkoud eigenlijk, maar “gelukkig” wisten de weergoden dat we heel snel op temperatuur zouden komen. Vanaf, of moet ik zeggen vanuit Souillac, moesten we direct flink klimmen en niet zo’n beetje ook. 15 kilometer (misschien een beetje Leekiaans), maar veel minder was het zeker niet. Allemachtig. Zwetend als een otter kwamen we eindelijk boven. Maar ja wie stijgt zal ook moeten dalen zei een beroemd wijsheer. En dat bleek dan ook. Dan wordt je dus weer steenkoud. Niet zeuren. Wij wilden zo graag een fietsvakantie. Maar van die lange beklimmingen kregen we er vandaag een paar voor onze kiezen. De meeste tijd hebben wij gereden over de D820. Een flinke doorgaande weg met redelijk wat verkeer. Niet echt een prettig parcours, maar eindelijk was daar dan de D127. Gelukkig lette Wilma wel goed op. We waren in een snelle afdaling en mijn remmen waren niet helemaal oké meer.
Wel beter dan gisteren, want gisterenavond had ik mijn luid protesterende voorrem, hij was namelijk tot op het ijzer versleten (vandaar het lawaai) verruilt voor een remblokje van de achterrem. De achterrem deed het nog maar ietsje (niet tegen Wilma gezegd). De achterrem moest ik wijder afstellen in verband met het slag in mijn achterwiel. Jaja mijn oude stalen ros begon een beetje te kreupelen.
Ik dwaalde even af maar met een reden, want er komt nog meer nieuws over mijn fiets. Op deze D127 werden we getrakteerd op een gloednieuwe asfaltweg, die kilometers lang afdaalde. Op het moment dat ik even moest klimmen merkte ik dat de derailleur achter niet meer werkte. In het dorpje de fiets langs de kant gezet en gekeken wat het euvel was. Helaas de kabel was compleet gerafeld. Hier kon ik niets tijdelijk aan herstellen. De versnelling stond op het 1 na kleinste tandwieltje. Voor de kenners de op een na zwaarste versnelling. En natuurlijk kwamen er nog een paar klimmetjes. We hoefden toen per slot van rekening nog “maar” 20 kilometer. Onder het motto “kijk wat je wel hebt” zijn we doorgereden. Ik had voor nog 3 versnellingen waar ik tussen kon schakelen. Ideaal was het niet, maar nood breekt wetten. Opeens kwam er een uitspraak naar boven die mijn vader veelvuldig gebruikte in moeilijke tijden en die heeft hij zeker gekend. Hij zei dan altijd:
“Als je denkt dat er geen uitweg meer is, komt de oplossing vanzelf voorbij!”
En zoals altijd had hij gelijk. Na 20 kilometer arriveerden wij in ons “Deltour” hotel aan de rand van Cahors. Wij hebben de dame van de receptie het adres van een fietsenmaker laten opzoeken en gelukkig was er een. “Cycles C7”, 3,5 kilometer verderop in het centrum van Cahors. We zijn er naar toe gereden en ik heb mijn gehavende trouwe fiets de werkplaats binnengeduwd. De fietsenmaker keek er naar en met een grote glimlach zei hij dat de fiets met een uurtje weer klaar was. Het zal wel. We hebben de man 2 uur gegeven, want wij hadden van de nood een deugd gemaakt. Lekker een biertje met een hapje op een terras middenin het centrum. Helaas was het nog steeds niet lekker warm.
Vol verwachting liep ik na 2 uur de fietsenwinkel weer in en daar stond MIJN fiets weer te stralen. Een achterwiel zonder slag, goed werkende voor-, EN achterrem en de achterversnellingen schakelden bijna automatisch. Ik werd er een beetje sentimenteel van. Heerlijk zo’n soepel lopende fiets.
Voordat ik echt “week” begin te worden over tot de orde van mijn (lange) verhaal. Wilma en ik hebben besloten dat ik in mijn verhaal iedere keer vertel wat we hebben gegeten. Dit naar aanleiding van een lange brainsessie van ons beiden. Terwijl wij gisteren in het restaurant naast ons hotel “confit de canard” zaten te eten vroegen wij ons af in welke plaats wij een”vispotje” hadden gegeten. Door alles wat we meemaken wil er wel eens iets weg zakken in het geheugen. Na heel lang denken zijn we er trouwens uit gekomen (Chateauroux). Vandaar het dagelijks terugkerende onderwerp “Wat hebben we gegeten”.
Ik zit nu hier achter mijn pc door het raam te kijken naar de mooie groene heuvels rond Cahors. Die moeten morgenochtend direct weer worden beklommen als “opwarmertje, maar uiteindelijk zal halverwege ons traject morgen een laatste klimmetje zitten. Hierna krijgen we relatief vlakke trajecten. Dus nog even genieten van de heuvels en kijken wie 1e wordt in het klassement van de bolletjestrui.
O ja het is vandaag ook de verjaardag van mijn a.s. schoondochter Liset van der Vos. Gefeliciteerd!
A demain a Montauban.
Zeer herkenbaar!
Zal wel geen rekening houden met koffie en lunchpauzes.
Maar zeg 50 km per dag dan zijn jullie maandag of dinsdag in Perpignan.
Houdt vol kanjers.
Neem lekker een dag vrij in Carcasonne, heel erg mooi
Rico gaat jouw fiets nog wel mee terug op de trein?
Mooie foto's. En gefeliciteerd met jullie schoondochter!
Toch wel een dagboekje gemaakt met aantekeningen over al dat lekkere eten? En heel veel succes op het laatste vlakke stuk! Die fiets van jou zal wel ingelijst worden ... 😜
Gefeliciteerd met Liset en voor morgen weer heel veel succes en blijf genieten!!
By the way goed verhaal weer en mijn respect groeit met de dag.
En die van Wilma die doet gewoon wat hij moet doen.
En de heuvels zijn eindelijk bijna achter de rug ,en dan ineens gaat het best vlug ,jullie hoeven niet zo veel km meer ,maar jullie kunnen ook nog een stukje verder fietsen, al is het alleen maar voor ons als volgers ,wij zullen het gaan missen ,die leuke verhalen. En mooi stukje in het AD
Nou buur doe de buuf de gr en een pootje van floor, en voor morgen weer heel veel succes