Rouleur of klimmer

Vandaag werden mijn gebeden aangaande het weer verhoord. Toen ik weer precies om 08.00 uur mijn hoofd buiten de tent stak was het nog droog. Echter een blik naar boven verraadde een dik en donker wolkendek, die op het punt stond om los te barsten. Natuurlijk kan je dan alles zsm gaan inpakken, maar het weer kan je toch niet dwingen. Ik heb mij dus gehouden aan de ochtendroutine, die ik inmiddels heb ontwikkeld.

Eerst een stokbroodje scoren en daarna deze bij de tent samen met een lekker kopje thee verorberen. Ik zorg ervoor dat ik altijd wat kaas heb om het stokbrood mee te beleggen. Hierna start ik met het inpakken van de tassen (nogmaals met excellijst) en voordat de tent wordt afgebroken heb ik nog even het “poederritueel”. Als de spullen dan weer allemaal op de fiets zijn geladen kan de reis voor de dag beginnen.

Vandaag had ik La Coitat als einddoel gepland. Een etappe van ongeveer 60 kilometer. Eerst moest dan in vanochtend nog van het schiereiland, waar Gien op ligt, zien af te komen. Tsjonge wat zag het er onheilspellend uit, zie foto. Maar wat een mooie omgeving daar. Zeker een plek om een keertje terug te komen.

Maar ja er moesten kilometers gemaakt worden dus op de pedalen. Tijdens het fietsen leek het wel of de dikke zwarte wolken met mij mee reisden, maar ze hielden hun lading lang voor zichzelf. Ondertussen was ik dwars door Toulon gefietst. Grappig om te constateren dat perfecte fietspaden

worden afgewisseld met totaal onoverzichtelijke situaties.

Het is nu wel de gelegenheid om de loftrompet af te steken over de discipline van de Franse autobestuurders ten opzichte van fietsers. Perfect. Het schijnt dat de Franse bestuurders geleerd wordt om minimaal 1,5 meter ruimte te houden tussen hen en de fietsers. Als die er niet is b.v. op een weg met een middenberm blijven ze rustig en geduldig (niet echt Frans) achter je rijden totdat er voldoende ruimte is. Klasse. Zouden wij in Nederland wat van kunnen leren. Daar rijden we nog liever de vouw uit een fietsbroek en gaat het passeren gepaard met veel misbaar, omdat ze er niet snel genoeg langs kunnen. Maar daar ga ik niet over mekkeren. Ik geniet gewoon van het Franse weggedrag.

Voorbij Toulon hadden de wolken toch maar besloten om een deel van hun vracht te lozen. Net toen ik het tijd vond worden voor de lunch ging het echt hard regenen. Bij de 1e eerste dikke druppels kon ik de weg af en stond ik voor een klein supermarktje met een prachtige luifel voor de winkel. Mooier kon het niet. Ik kon daar 2 heerlijke “Pain au raisin” kopen en mijn drankvoorraad aanvullen. Na een kwartiertje waren de broodjes op en was ook de regenbui voorbij.

Op naar La Coitat maar dan moest ik eerst langs Bandol. Vanochtend had ik al gezien dat daar een behoorlijk steile klim was. Nou dat klopte. Maar om Hans maar weer eens te citeren, “als je omhoog rijdt, moet je op een gegeven moment ook weer naar beneden”. Een waarheid als een koe, want ik kwam als een spreekwoordelijke speer La Coitat binnen rijden. Hier dezelfde truc als gisteren toegepast. Ik ben direct naar de office du Tourisme gereden, welke was gevestigd aan de mooie boulevard van La Ciotat. Alleen zag het er vandaag een beetje triest uit. Harde wind, hoge golven en loodzware luchten.

Het was toen 13.50 uur en natuurlijk ging het office du Tourisme pas om 14.00 uur open. Voor de deur had ik een mooi uitzicht op de haven.

Die 10 minuten wachten was zeker de moeite waard. Dat werd nog beter door de informatie die ik binnen kreeg te horen. In 1e instantie kon de dame mij alleen helpen met info over de campings in La Coitat. Op zich niet zo vreemd natuurlijk, maar omdat het “pas” 14.00 uur was wilde ik nog een stukje doorrijden en ik had zelf al gezocht (tijdens het wachten) naar een camping in Cassis. De dame van de office du Tourisme was zo vriendelijk om deze camping te contacten met de vraag of zij “ouvert” waren. En ja hoor alleen deze week nog. Perfect dus, want ik was met 1 nacht al dik tevreden.

Dus ik op de fiets gestapt en koers gezet naar Cassis. Nog “maar” 12 kilometer, maar dan wel ongeveer 8 kilometer berg op. Heftig dus, maar de beloning is een mooie plek op camping La Cigales in Cassis.

Toen ik de camping op reed zag ik dat het restaurant kip op de menukaart had staan. Zou het dan toch gebeuren? Zoals iedere dag heb ik even contact met Wilma als ik op de camping ben aangekomen en dus vertelde ik haar over de kip op het menu. Natuurlijk houdt Wilma het wel en wee van mijn reis strak bij en gaf mij als tip om toch eerst even te informeren of de kip wel echt op het menu stond. Al was het alleen maar om niet weer de cursus "omgaan met teleurstellingen" te moeten aanspreken en ja hoor ze had gelijk. Ik ben even snel langs het restaurant geflitst en daar vertelden ze mij dat de kip in de middag al besteld dient te worden. K…………

De oplettende lezers zullen nu wel eens eindelijk willen weten waar de titel van mijn verslag op slaat. Dat heeft te maken met wat voor een fietser ik ben. Vandaag heb ik wederom het genoegen gehad om een aantal flinke heuvels te bedwingen. Ondanks dat ik de klimmetjes momenteel neem met de van Oyen filosofie (als je omhoog gaat, enz…) blijft het iedere keer "a hell of a job". Ben ik dan geen klimmer? Ik heb 2 factoren tegen, namelijk een zware fiets en een “redelijk zwaar” lichaamsgewicht. De andere soort fietser is de rouleur. Ik heb gisteren het genoegen mogen smaken van een redelijk Nederlandse etappe. Vlak dus. Ik merk dat ik dan snel wat kilometers maak en zelfs om mij heen kan kijken om te genieten van de omgeving. Maar maakt mij dit een rouleur?

Ik hoor graag jullie mening.

Als laatste wil ik de hoop uitspreken dat ook vannacht de aangekondigde regen overwaait. Dat zou lekker zijn.

A demain.