Stress

Wat is stress eigenlijk? Ik heb het even opgezocht maar er komt steeds maar één woord bovendrijven en dat is spanning. Nou die had ik gisteren best wel een beetje. Ik had spakenstress, ik had bookingsstress en routestress. Nou erger kan je niet verzinnen. De spakenstress hoef ik jullie niet meer uit te leggen. Ondanks het feit dat ik een speciale “travelfiets” had aangeschaft was er toch weer en spaak gebroken en dus een slag in mijn wiel. Omdat de spaak nog wel in het wiel zat heb ik middels een ducktapje getracht om er voor te zorgen dat de spaak in het wiel zou blijven zitten. Deze handeling noemen ze dan in vaktermen stressreductie.

Maar dan bleven daar nog de andere soorten stress over, o.a. bookingstress. Ik was er inmiddels achtergekomen dat deze week in Frankrijk een vakantie week is. Dus bij mijn reguliere booking platform “booking.com” was er geen enkele betaalbare overnachtingslokatie te vinden. Dus dan maar airbnb geprobeerd. Daar vond ik een verblijf voor 35 euro. Deze met veel moeite geboekt (je moet namelijk allerlei foto’s en zaken regelen voor dat je airbnb’er wordt!)  Alleen duurt het even voordat je een bevestiging krijgt. Nou die had ik gisteren toen ik ging slapen nog niet. Stress dus.

En als laatste de route stress. Toen ik eenmaal wist waar mijn volgende overnachtingsplek was (en die was dus nog niet bevestigd!) moest ik de meest ideale route nog opzoeken. Natuurlijk zoveel mogelijk over de officiële route van “Le Loire en velo”. Maar ik zou nu en dan toch wat afsnijden anders werd de afstand rond de 100 kilometer. Vond ik wel aardig veel.

Met al deze stress ben ik na een heerlijke maaltijd uit het zakje mijn bed ingedoken. Je begrijpt dat ik onrustig heb geslapen. Ik was dus vroeg wakker en ben gelijk onder de douche gedoken. Wat een perfect gite zeg (of had ik dat al gezegd). Vlak voordat ik wilde opstappen kreeg ik een berichtje op mijn telefoon, dat mijn booking was geaccepteerd. Yes, die stress was dus weg.

Op dat moment kwam ook de host aanlopen en van haar kreeg ik nog een potje “homemade’ jam. Gewoon in een van de tassen gepropt. De fiets was toch al zwaar.

De routestress had mij doen besluiten om mij de eerste 28 kilometer naar Challones-sur-Loire te laten leiden door mijn favoriete navigatieapp “google-maps”. Degene die mijn verhalen volgen weten dat ik met deze app een haat/liefde verhouding heb. Nou vandaag was google-maps in vorm, maar dan in de negatieve zin. Bij de 1e de beste splitsing werd ik al een kleipad opgestuurd. Dit tij heb ik nog op tijd kunnen keren, maar “maps”, zoals ik het maar liefkozend zal noemen, was echt uit vorm vandaag. Op een gegeven moment reed ik op een pad die steeds (s)maller werd. Het was net iets breder dan met fietswielen. Het gras aan de kant stond tot kniehoogte en was natuurlijk nog zeiknat. Kommer en kwel dus.

Maar “maps” had nog meer in petto, want uiteindelijk stond aan het einde van het pad een paal in het midden

en daar kon ik dus met mijn fiets alleen langs als ik alle fietstassen eraf haalde. De speciale vocabulaire voor dit soort gelegenheden, zoals ook b.v toen ik ontdekte dat ik mijn tasje met papieren kwijt was, had ik weer van stal gehaald. Nadat ik de tassen weer had opgeladen en een klein stukje verder had gefietst was er weer zo’n paal met een draaihek. Je begrijpt gvd……..weer het zelfde ritueel. Alle fietstassen er weer vanaf. Ik zal het verhaal niet te lang maken, maar daarna moest ik nog 3 x de fietstassen eraf halen. K…… En als je dacht dat dit wel genoeg was had mijn goede vriend "maps" hierna een vervolgroute met behoorlijk wat flinke heuvels voor mij bedacht. Behoorlijk geïrriteerd en hopeloos achter op mijn zelf opgelegde schema arriveerde ik om 11.15 uur in Chalonnes-sur-Loire. Slechts 28 kilometer verder.

In dit plaatsje kon ik wat inkopen doen, zoals de onvermijdelijke “pain au raisin” en wat te drinken. Hier heb ik ook weer de officiële route opgepakt. En wat kan zo’n dag dan veranderen. In een gestaag tempo met het windje in de rug en vol in het zonnetje vlogen de kilometers onder mijn wielen door.

Onderweg kwam ik ook mijn vriend de roofvogel weer tegen. Hij was nu vergezeld van 4 van zijn maten. Wat is het toch een mooi gezicht om te zien hoe sierlijk de beesten zich in de lucht voortbewegen.Tsja als je zo lekker op je fiets zit wordt je soms een beetje lyrisch over de meest simpele, nou ja simpel?, dingen. Uit bovenstaande begrepen jullie al dat van routestress ook geen sprake meer was. Hehe.

Maar dan blijft nog de spakenstress. Onderweg had ik al een paar keer de overige spaken in mijn achterwiel gecheckt, maar die bleven er allemaal strak inzitten. Ook de slag in mijn wiel was niet echt groter geworden en dat mag echt een wonder heten als je in aanmerking neemt hoe slecht het kleipad van de eerste kilometers was. Maar toen gebeurde het laatste wonder van vandaag. Langs de route ontwaarde ik een fietsenmaker. Op mijn vraag of hij een nieuwe spaak in mijn wiel kon zetten antwoordde hij enthousiast JA. Hij heeft ook gelijk de slag uit mijn wiel gehaald. Het koste mij een half uurtje en €25, maar toen was ik van mijn laatste stressfactor verlost.

Ik zit nu als een blij ei dit verhaal te typen aan de picknicktafel achter in de tuin van mijn onderkomen voor vannacht. En het wordt nog mooier. Ze gaan vanavond bbq’en en ik ben uitgenodigd.

Dus vanaf nu NO STRESS. Ik zal vast als een roos slapen.

A demain.