Het weerzien

Vandaag was het de dag van het weerzien. Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik was deze ochtend vroeg wakker en dat mag opmerkelijk genoemd worden. Mijn buurman in de hotelkamer naast mij heeft vanaf 21.00 uur tot 23.30 uur aan een stuk door met een luide en zware stem een gesprek gevoerd. Nou ja een gesprek? Een gesprek doe je met zijn tweeën, maar deze man was constant alleen aan het woord. Volgens mij was hij de hele Franse geschiedenis aan het doornemen en dan wel vanaf het stenen tijdperk. Kolere wat kon die man lullen. Gelukkig was blijkbaar rond 23.00 uur zijn beltegoed op, want opeens viel het stil. Daarna kon ik dus gaan beginnen aan mijn nachtrust. Ik hoop voor die man dat ik verschrikkelijk  gesnurkt heb afgelopen nacht. (Dat hoor ik natuurlijk niet!). Lekker puh!

Ondanks het late slapen was ik dus vroeg wakker. Ik had laten weten dat ik geen gebruik wilde maken van het ontbijt, want ik had gisteren aan de overkant van de straat een bakkertje gezien. Dus snel de fiets opgeladen en vertrokken uit het hotel. Bij de bakker 2 “pain au raisin” en een stokbroodje gekocht en gelijk op weg naar de oude werkplek van Marco, t.w. het kasteel de la Contanciere in Brain-sur-Alonnes.

 (http://www.chateaudelacoutanciere.com)

Ik had gisteren al gebeld met de “chatellaine”,in goed Nederlands de kasteelvrouwe, Josien. Josien runt samen met haar man en zoon een hotel/restaurant in een heus kasteel. Marco heeft hier een aantal maanden stage gelopen voor zijn studie aan de hotelschool. Zelf heb ik in die maanden Marco tweemaal opgezocht en heb hem ook opgehaald toen zijn stage afgelopen was. Ik mag wel zeggen dat de stage in het kasteel Marco veel heeft gebracht, al was het alleen maar dat hij binnen een paar maanden vloeiend Frans sprak. Iets waar een vader dan weer trots op is.

Een hele inleiding voor het weerzien. Ik zat al om half negen op de fiets naar het kasteel. Het was wederom koud en winderig, maar stipt om 10.00 uur kwam ik aan bij het kasteel. Het was ruim tien jaar geleden dat ik er voor het laatst was geweest, maar er was helemaal niets veranderd. Het enige wat anders was, was dat de hottub was ingeruild voor een heus zwembad.

En wat gold voor het kasteel gold ook voor zijn bewoners, Josien, Bert en John waren echt geen steek veranderd. Ik werd allerhartelijks ontvangen en heb onder het genot van een broodje en een kopje thee lekker bijgebabbeld. Natuurlijk heb ik trots de foto’s van de dochter van Marco en Pauline laten zien.

Na 1,5 uur moest ik echt weer verder omdat ik voor dit weerzien toch een extra lusje moest rijden. Deze had ik wel in de planning meegenomen, maar dan nog zou het dagtotaal op ruim 75 kilometer uit gaan komen. Dus bij Tours

de ”rive gauche” gepakt, omdat deze route op de kaart een rechte lijn richting mijn eindbestemming was. En dat klopte. Het was een kaarsrechte weg bovenop de dijk langs de Loire. Jullie begrijpen dat de wind hier vrij spel had. Vol op de pedalen en gaan. Met de wind van de zijkant was het aardig te doen. Hoe het er van boven uitzag weet ik niet, maar gedurende een aantal minuten heeft een roofvogel boven mijn hoofd gecirkeld vermoedelijk met het idee dat de fietser onder hem wel eens een interessant hapje kon gaan worden. Maar dat kon hij vergeten, want ik zat vandaag goed in de wedstrijd. Het liep best lekker.

Op deze saaie rechte weg moest ik toch even denken aan mijn lieve schoonzusje Karin wiens moeder vandaag werd begraven.

Bij het plaatsje Gennes ben ik de Loire weer overgestoken om de originele route van “La Loire en Velo” te vervolgen aan de mooiere “rive droite”. Na een kilometertje ff gestopt om te lunchen bij wat bankjes op een camperplaats. Toevallig kwam tegelijk met mij een ouder echtpaar aan, die het ook op dit bankje in de zon hadden gemunt. Het bankje was ruim genoeg en al snel ontstond er een geanimeerd gesprek. Het bleek dat het echtpaar uit Plymouth in Engeland kwam en dat zij een aantal jaren terug een tijdje in Frankrijk hadden gewoond en nu nog steeds regelmatig terugkwamen om het land te bezoeken. ( Ja Hans er zijn van die mensen!). De man van het echtpaar liet mij weten dat het vandaag zijn verjaardag was. 80 jaar! Wat een mijlpaal. En zoals goed Engelsen betaamt moest daar op gedronken worden. Dus om 13.30 uur zat ik heerlijk aan een lekker rood wijntje. Tsja 80 moet gevierd worden.

Maar aan alle goede dingen komt een eind, want ik moest nog een stukje verder, namelijk naar het plaatsje Saint-Sulpice. Wederom een gat zonder een restaurant of een supermarkt. Ik heb het even voor jullie opgezocht maar dit dorp heeft wel 189 inwoners. Dus vanavond moet ik weer zelf voor mijn eten zorgen. Het wordt dus weer een kant en klare culinaire versnapering uit een zakje. Op de buitenkant staat “Curry Fruit Rice”. Ik ben dus razend benieuwd.

Maar…..de gite is helemaal leuk. Het is een vrijstaand huisje met alles erop en er aan.

Niets mis mee.

Wat minder leuk is is dat ik de oorzaak van het “slagje” in mijn achterwiel heb gevonden. Er zit dus een spaak los. Hij zit er nog wel in en aangezien het slagje er al een paar dagen in zit en niet erger wordt hoop ik het beste. Helaas heb ik, gedurende al deze kilometers op dit best wel druk bezocht fietsparcours, nog niet één fietsenmaker gezien. We gaan het zien!

A demain.