De trein

Spannend, spannend, spannend. Kort samengevat is dat het gevoel wat we beiden hadden voor de treinreis vandaag. Wilma ietsie meer als ik misschien, maar dat is de understatement of the year. Maar terwijl ik dit verslag zit te typen zitten we net een half uurtje in de trein. Nog een beetje na te hijgen van het gesjouw met de fietsen. Op het station had ik, nog vol vertrouwen in de Franse spoorwegen, tegen Wilma gezegd dat de trein zeker zou stoppen op een perron die je met de lift kon bereiken. Nou, mooi niet! Ten eerste pasten de fietsen eigenlijk niet in de lift en ten tweede moest ik de fietsen met bagage de trap op tillen. Ach een peulenschilletje met een temperatuur van nog steeds 30 graden.

Maar we zitten in de trein, yeah. En dat tot en met “La gare Paris Austerlitz” en dan moeten we de fietsen weer letterlijk de trein uit pellen. Vervolgens hebben we ongeveer 3 uur de tijd om op “la gare Paris Nord” te komen. De meeste reizigers doen dit met de metro. Wij gaan gewoon een klein 6 kilometer dwars door Parijs fietsen op de vroege zaterdagochtend. Ik zit nog te dubben om de Périphérique te nemen, maar dat is echt een beetje Leidse Bluf. Maar ik kijk er al naar uit.

Vandaag begonnen we met onze bagage in te pakken en onze studio op te ruimen. De bagage hebben we vervolgens in de garage gezet om daarna lekker op de fiets naar onze favoriete strandtent te  fietsen. Wat een genot is het dan om lekker in de zwoele warmte met een licht briesje in de rug op de fiets te zitten. De fietsen weer geparkeerd bij de juiste paal. Je weet wel die paal waar wij vanaf onze strandbedje op onze fietsen konden letten. Gezien de rekening van gisteren bij deze strandtent hebben wij het vandaag gelaten bij 2 x koffie. Ondanks dat bleef de eigenaar, Zinadine Zidane (zoals ik hem tot zijn genoegen heb genoemd) uiterst vriendelijk. Toen hij hoorde dat wij helemaal met de fiets waren gekomen was hij vol respect. Leuk. Hem moeten mededelen dat het voor ons de laatste dag was. Met een vriendelijke glimlach gaf hij ons een hand met de toevoeging “peut-etre jusqu’à la prochaine fois”, misschien tot een volgende keer.

Op tijd weer terug naar onze B&B gefietst, daar hadden we met Carmen, de eigenaresse, afgesproken dat we nog even mochten douchen. Dat mochten we in haar eigen privé douche. Wat een lief mens. Tijdens ons afscheid kwamen we er ook achter wat de site airB&B verdient zonder iets te doen. Dit ontlokte bij Carmen de opmerking dat wij de volgende keer direct bij haar moesten boeken. Mij verbaasde het dat zij daar nu pas achter kwam. Zij verhuurde namelijk al 47 jaar.

Ondanks deze financiële perikelen ook van Carmen een warm afscheid genomen. Al die tijd was ook haar man in de buurt. Net zoals met zijn auto was hij er vast niet gerust op dat wij zijn badkamer niet “stiekem” zouden meenemen.

Met wederom de wind in de rug en omringt door een warme deken maakten we de laatste 14 kilometer richting het station van Perpignan. Wilma was weer helemaal in d’r element. Zij zei en nu citeer ik; “Als ik nu door moest fietsen naar Spanje, dan deed ik het gelijk”. Ik heb haar maar snel een banaantje gegeven, want ze had duidelijk honger of zoiets.

Dit, voor ons voorlaatste verslag, zit ik te typen in een wiebelende coupé van de slaaptrein. Tot nu toe zitten we in onze coupe met een jong stelletje die ook hebben gefietst. We hopen dat er niet meer bijkomen, want dan wordt het echt vol.

A demain.