Hoezeeee, l'arrivée!!
19 augustus 2019 - Perpignan, Frankrijk
Daar was die dan opeens, het bord met het opschrift Perpignan. Speciaal voor ons stond het er ook onder in het Catalaans. Zoals velen van jullie wel weten is Perpignan de hoofdstad van Frans Catalonië. Wat dat deed bord met ons? Ik kan natuurlijk alleen voor mijzelf spreken, maar ik kreeg toch weer een “zwak” momentje. Dit was toch een droom, die ik al jaren wilde verwezenlijken. Dat wist uiteraard ook mijn dochter. Zij heeft voor mij ooit eens een fietsreis geregeld. Met de woorden: “U wilde toch zo graag in Frankrijk fietsen?” werd ik in een fietsbus gedirigeerd en een dag later was ik met een groep volslagen onbekenden aan het fietsen in de Dordogne. Vermoedelijk was ik op dat moment wat lastig en op die manier was ze mij in ieder geval een weekje kwijt. Maar helemaal naar het zuiden van Frankrijk fietsen bleef mijn lang gekoesterde wens.
Bij Wilma merkte ik dat ze vlak voor Perpignan allerlei tussenstops arrangeerde. Zij zei ook eerlijk dat zij eigenlijk niet kon geloven dat we er nu bijna waren. Als het moest zou zij nog doorfietsen naar Barcelona. Lekker stoer.
Maar opeens was daar dan dat bord Perpignan. Bij de start van onze tocht in Bodegraven was de km stand op de computer van de fiets van Wilma precies 700! Bij het bord stond hij op 2401.9. Op de kop af dus 1700 fietskilometers vanaf Bodegraven. Daar hebben we 26 dagen aaneengesloten over gedaan. We hebben geen enkele rustdag gehad. Die staat morgen op het programma. Een nieuw wiel, een lekke band, een wiel met overspannen spaken en eenmaal een afgelopen ketting. De fietsen zijn vies en vet. Wat hebben onze stalen rossen het voor hun kiezen gehad. Het was namelijk niet alleen strak asfalt wat onder de wielen door ging. Zand, stenen en keien kwamen zeer regelmatig voor, maar ze gaven geen krimp. Ze staan nu ongelofelijk trots te zijn in de garage van onze B&B in het plaatsje Alénya, vlak bij St. Cyprien.
Wat gebeurde er nog meer bij dat bord Perpignan? Ik voelde mij trots niet op mijzelf maar op mijn lieve vrouw Wilma. Wat heb ik een respect voor haar. Bij de mededeling van mijn kant dat ik in het jaar van mijn 60e verjaardag naar Zuid-Frankrijk zou gaan fietsen zei ze direct: “Ik ga mee”. Haar motivatie was dat zij die dingen, die ik tijdens die tocht zou gaan beleven, wilde meebeleven. Je doet immers als echtpaar “alles” samen. Ik heb haar toen geprobeerd uit te leggen waar ze aan begon. Ik fietste toen al regelmatig naar mijn werk. Wilma reed zo nu en dan met mij een rondje op zondag. Toch heeft zij geen moment getwijfeld. Wel gaf de aanschaf van haar elektrische fiets haar het zelfvertrouwen om niet tegen de tocht op te zien. Tijdens deze weken heeft zij gebuffeld en dankzij Wilma en haar accu ben ik heuvels opgekomen, die ik anders op had moeten lopen. Door haar tomeloze kopwerk tegen wind in kwamen we iedere keer weer “heel” aan op de volgende bestemming. En neem van mij aan dat we wind hebben gehad. Pff. En ook het respect voor het doen met slechts twee jurkjes de laatste 2 weken (ik heb nog gezegd dat je ziet dat dit best kan! geintje!). Kortom ik ben apetrots op haar!
Hoe lang hebben wij bij dat bord gestaan? 10 minuten? En in die tijd hebben we ook nog de “bewijsfoto’s” gemaakt. Toch heb ik nog staan denken aan mijn vader, een van de redenen van deze fietstocht, maar ook aan mijn moeder, die ook alles samen met mijn vader deed. Ik moest denken aan mijn kinderen, die beiden mijn voorkeur voor Frankrijk met de paplepel ingegoten hebben gekregen. Mijn zoon, die zelfs een tijd in Frankrijk heeft gewerkt en redelijk vloeiend Frans spreekt. Ben ik best wel trots op, maar ook wel stiekem een beetje jaloers.
Sorry Hans en Albert ik vrees dat dit laatste verslag best wel een beetje lang gaat worden, maar zo’n lange reis heeft ook recht op een lange nabeschouwing.
Tsja hoe voel ik mij nu……leeg. Wat moet ik nu nog melden?
Nou natuurlijk een aflevering van de dagelijks terugkerende story “Wat hebben we gegeten gisteren”. Het was gisteren weer een mooi gebeuren. Voor het eten zijn we eerst “even” naar de boulevard van Port la Nouvelle gelopen. Dat was een redelijk p……eind, dus we waren het er al snel over eens dat we zouden gaan eten in ons hotel. Bij aankomst hadden we al aardig wat mensen lekker zien smullen, vandaar. We werden geholpen door een hele leuke jonge dame, die aspiraties had om schooljuf te worden. Om ons het menu te tonen nam ze een compleet schoolbord mee. Na een korte uitleg wisten wij precies wat we zouden kunnen gaan eten. Net zoals op school hebben Wilma en ik gewoon niet opgelet, want uiteindelijk hebben wij mosselen besteld. Wilma moules marineés en ik moules a la crème. Heerlijk in een vissersplaats wat Port-la-Nouvelle nog steeds is. Vooraf hadden wij gezamenlijk een plateau de charcuterie.
Na het eten moest ik nog wel even de route voor vandaag uitzoeken. Toen ik daar 5 minuten mee bezig was hoorde ik een licht geronk achter me. Wilma was zich inmiddels aan het voorbereiden op de laatste fietsdag.
Voor de laatste fietsdag had ik mijn “Catalaanse vlag” (zie foto) onder uit mijn tas gehaald. Dat doet het goed in deze streek. Je kan het vergelijken met Friesland in ons land. De Catalanen vinden echt dat zij een apart volk zijn. Ze spreken en schrijven een heel andere taal. Net zo als de Friezen dus. En met die vlag heb je echt een streepje voor. Getooid met vlag stapten we dus op de fiets vergezeld van een keiharde wind. Maar jullie geloven het of niet. We hadden deze wind de meeste tijd mee. Soms was de wind zo hard dat we de enige heuvel, die we hadden vandaag, bijna werden opgeblazen (leuk, weer een stukje Leekiaans). Doordat we grotendeels langs of bijna langs de kust fietsten kwamen we al snel in de vakantiemodus. Wij zagen ons al liggen op ons matje. Grappig was ook dat toen we langs de kust reden, we een weggetje opreden waar het stikte van de oestertentjes. Hier waren wij een paar jaar eerder ook al geweest. Hier had Wilma haar eerste oester gegeten. En volgens Wilma was het toen ook haar laatste. Vandaag geprobeerd haar van gedachten te laten veranderen, maar de eerste keer stond nog in haar geheugen gegrift. Snel door fietsen dus.
Na onze mijmering bij het bord Perpignan zijn we de stad ingereden en hebben daar in het centrum met een biertje gevierd dat we de “arrivée” hadden gehaald.
Met dit biertje in de benen moesten we toch nog 12 kilometer naar onze heerlijk rustige B&B fietsen. Wij werden allervriendelijkst ontvangen door de eigenaresse en voelden ons er direct thuis. Wij zitten nu voor een dagje op de 1e verdieping, maar morgen verhuizen we naar de begane grond en daar is onder andere een bbq te vinden.
Helaas vrezen we dat het morgen nog geen stranddag wordt, want er wordt regen verwacht, maar dat mag de pret niet drukken. Vanavond lekker happen en dan morgenochtend UITSLAPEN.
A demain.
In ieder geval smakelijk voor straks en er kan nog wel een klein biertje tegenaan gegooid worden :-)
Hier ook trots, op jullie.
Dat je een droom hebt waar gemaakt en zonder grote kleerscheuren jullie doel hebben bereikt.
Dikke knuffel en liefs
Pauline en Marco
Geniet nog lekker en rust lekker uit.
Rust maar lekker effies uit, hebben jullie echt verdiend.
En zojuist heb ik een rondedans gedaan!
JULLIE HEBBEN HET GEHAALD!!
TOP!!! GRANDIOOS!!!
PROFICIAT!!!
Jullie hebben het gehaald ( had ook niet anders verwacht hoor)
Maar het is een ongelofelijke topprestatie.
Nu heerlijk een paar dagen genieten
Van alles om je heen
En lekker uit rusten kanjers
Bikkels, geniet van een paar dagen strand, want die zon komt echt wel.
Die hebben jullie verdiend!!
Met de nodige biertjes erbij.
En dan de terugreis met de trein, dan pas besef je JEMIG hebben wij dat echt helemaal gefietst 😄😘
Tot gauw in Boreft.
Gefeliciteerd met deze 🚴♂️🚴♀️preseatie.
Nu even genieten van het niets doen.
Lieve groetjes Nicoline
Geniet van de rust dagen en van de terugreis.
Het gevoel dat jullie samen hebben beleefd bij de finish moet zo intens zijn geweest. Nu even lekker bijkomen.
Bedankt dat wij door jouw leuk geschreven dagverslagen de tocht mochten meebeleven.
Geniet tot vrijdag, (want dan gaan jullie toch terug?) van Perpignan, en het lekkere ontbijt, bier, wijn, rosé, eten, mosselen en oesters.....o nee, die vind Wilma niet lekker.... ( ik ook niet hoor )
Ontzettend bedankt dat jullie ons iedere dag hebben mee laten genieten van jullie ongelooflijke reis. Nu genieten van jullie zeer verdiende rust. Hopelijk tot gauw dan proosten op jullie prestatie. Dikke knuffel.
en wat een mooi doel! 👊
Dikke knuffel verdiend!
Jullie gaan t nog missen :).
Lekker uitrusten nu en bon retour!
Ik zal jullie verslagen gaan missen als ik s'nachts uit mijn werk kwam heb ik regelmatig even jullie belevenissen gelezen. Nu lekker genieten en uitrusten samen. Gefeliciteerd hoor met jullie TOP prestatie petje af en een diepe buiging. Ik zie jullie wel weer op de Brasem.
Hoi Syl, lief van je. De bovenstaande link kan je gebruiken om te doneren. En anders kan je kijken bij een van de eerste verhalen met als titel " echte noodzaak", daar staat de link ook in vermeld. En als dat niet lukt moet je het maar laten weten, maar ik denk dat het zo moet lukken. Groetjes wilma
Erik