Koekebakker

Koekebakker. Zo pleeg ik in de regel mensen aan te duiden, die iets niet snappen of domme dingen doen. Nou de koekebakker van vandaag zit nu dit verslag te typen. Allemachtig. Maar de reden voor deze “eretitel” komt vanzelf langs in dit verslag. Vandaag weer netjes om 08.00 uur opgestaan. In de gezamenlijke slaapzaal had ik slechts één medegebruiker. Een dame uit België. Zij vertelde mij dat zij vandaag weer terug zou reizen naar het mooie Brussel en in principe vroeg zou vertrekken. Zij was erg blij met mijn ontwaaktijd, want als zij zich zou verslapen, dan was 08.00 uur voor haar nog een acceptabele tijd. Wat kunnen de Belgen toch ontwapenend vriendelijk zijn. Maar vandaag bleek dat zij voor 08.00 uur al vertrokken was en zoals een Belg betaamt heel bescheiden. Ik heb er dus niets van gehoord.

Lekker gedoucht en vervolgens een heerlijk ontbijtje genuttigd. Deze was inclusief. Tsja de overnachting was per slot van rekening inclusief ontbijt. Ongelofelijk voor die prijs.

Ik zat dus al om 09.30 uur op de fiets naar het grootste kasteel van Frankrijk, t.w. kasteel Chambord. De route erheen was al even prachtig als het hotel. Vermoedelijk kwam dit ook doordat ik wind mee had en het zonnetje bleekjes door de wolken aan het schijnen was. Het beloofde een mooie dag te worden. Bij het kasteel Chambord aangekomen ben ik vermoedelijk zo onder de indruk geraakt van de grootsheid van het kasteel, dat ik al snel het predicaat Koekebakker aan het verdienen was. Alleen wist ik dat toen nog niet.

Onderweg naar Chambord kwam ik er achter dat ik weer eens een lichte slag in mijn achterwiel had. Ook was mijn achterband een beetje zacht. Ik had mij dan ook voorgenomen om mijn band op te pompen zodra ik bij het kasteel was. Nadat ik eerst een paar foto’s had gemaakt ben ik met mijn band aan de slag gegaan. Het verloopstuk voor het ventiel zit in mijn stuurtasje en daar heb ik tijdens het rijden ook het tasje zitten met daarin al mijn papieren, o.a. paspoort en mijn portemonnee met alle pasjes en creditcard. Deze had ik voor deze activiteit even op een zuiltje van de brug van de slotgracht gelegd.

Jullie voelen hem al aankomen. Mijn achterband was opgepompt en dus kon ik weer verder. En dat deed ik dan ook ZONDER het genoemde tasje. Nog steeds in een opperbeste stemming vervolgde ik mijn route. Echter na een kilometer of 10 kwam ik er achter dat ik het tasje was vergeten. Direct terug geracet. Met 30 kilometer op de teller (snelheid) en een permanente golf vloeken. Kwam ik in no time terug bij het kasteel Chambord. Hier had slechts een half uurtje tussen gezeten. Op de brug aangekomen lagen mijn papieren er natuurlijk niet meer. Ik baalde als een stekker. Vervolgens alle restaurantjes in de buurt van de brug langs geweest. Gevraagd bij de kassa van kasteel Chambord (Le accueil) en als laatste naar de politie gereden, die gewoon een bureau hebben op dit gigantische landgoed. De politieagent die mij te woord stond had wel iets gehoord van een collega Sabine, maar zei tegen mij dat de spullen niet gevonden waren.

Hierna nog wat in de rondte gereden, maar ik hoorde niets. Ik had namelijk overal mijn telefoonnummer achtergelaten. Ten einde raad dus Wilma gebeld en haar het bovenstaande medegedeeld. Eerst maar de passen blokkeren en aangifte doen van het verlies van mijn paspoort. Allemaal tips van Wilma en de meisje van Pernix. Nog dank hiervoor. Ik weer terug naar het bureau van de politie en daar trof ik voor de deur twee politiedames te paard. Toen ik aan een van de dames vroeg waar ik aangifte kon doen stelde zij zich voor als Sabine en vertelde mij gelijk dat zij mijn spullen in haar kastje had liggen. Na een minuutje kwam zij met mijn tasje aan. Ik weet dat het ongepast is om een politiedame in het openbaar te zoenen, maar ik had het wel graag gedaan. Wat een kanjer.

En direct wil ik nog een koekebakker nomineren namelijk de collega van Sabine die ik eerder had gesproken. De spullen waren namelijk direct naar de politie gebracht. (wat een aardige mensen die Fransen). Die waren er dus al toen ik hem de 1e keer sprak. Ik vrees dat de taalbarrière hier een rol in heeft gespeeld. Maar ik blijf de opper koekebakker, maar wel eentje met heeeeeeel veeeel geluk. Door dit heen en weer rijden kwam er 20 kilometer extra bovenop de toch al ambitieuze 80 geplande kilometers. Maar ach ik had mijn spullen weer.

Dus flink doortrappen naar mijn overnachtingsplek. Het weer zat vandaag best mee. Het was een beetje zonnig en de wind was niet echt tegen. Ik schoot best wel op. Bij de mooie stad Amboise moest ik de route verlaten om bij mijn B&B te komen. Dat was volgens google maps nog zo’n 12 kilometer. Direct nadat ik Amboise verliet kwam ik in een wielerwedstrijd terecht en dan weet je het wel. Flinke heuvels. Pff en ik had er al 85 kilometer opzitten. Helemaal kapot kwam ik bij mijn B&B aan. Dit was in het plaatsje Reugny in the middle of nowhere. Maar de accommodatie zelf was helemaal oké. Toch ook wat minpuntjes. De wifi werkte niet en in de wijde omtrek was er geen restaurant te vinden. Dus heb ik de waterkoker van mijn host maar geleased en…. één van mijn kant en klare zakjes klaar gemaakt. “Salmon en Broccoli pasta” stond op het pak. Ik moet zeggen dat het ook nog zo smaakte.

Voor morgen ook weer een hotelletje kunnen scoren voor het gigantische bedrag van €39. De nachttemperaturen blijven namelijk rond de 4 graden schommelen. Het hotel bevindt zich in het plaatsje Avoine. Dat is volgens de routeplanner ongeveer 70 kilometer. Een peulenschilletje na de bijna 100 kilometer van vandaag.

Ik denk dat ik vannacht slaap als een os en ik zal vast dromen van tasjes met belangrijke papieren.

In ieder geval A demain (van de koekebakker)